PSİKİYATRİ

10. BÖLÜM (2)

Bu arada yarın karnemi alacağım, bana şans dileyin ballarım 🍯💫

Sonra bir bakarsınız yazarınız kalp krizinden gitmiş...

***

Bir süre sonra sinirden yorgun düşmüş ve yatağın bir köşesinde uyuyakalmıştım. Zihnimin içini tırmalayan sorular rahat uyumama bile engel oluyordu. Evet belki meraklı biriydim ama bu soruları cevaplamak istemem sanki meraktan değil de başka bir şeyden kaynaklanıyordu.

İçimden bir his istemediğim şeylerin olacağını söylüyordu ve ben nedensizce bunların bu sorularla alakası olduğunu düşünüyordum. Belki yanılıyordum ama bunu bile bu soruları cevaplamadan öğrenemezdim.

🍂🍁

Yavaşça gözlerimi araladığımda yatış şeklime bir kez daha hayran kaldım. Uykumda bu hareketleri yapmayı nasıl becerebiliyordum? Uyanıkken bile daha az hareket ettiğime emindim.

Yatış şeklimi düzelterek sırt üstü yattım. İki elimi de vücudumun iki yanından döşeğe bastırarak güç aldım ve yatağımın üstünde doğruldum. Büyük ihtimalle saçlarım bir kuş yuvasından daha dağınık görünüyordu şu an. Saate bakacağım sırada kulak zarımı patlatan alarm sesiyle irkildim. Ben bunun sesini ne ara bu kadar açmıştım? Yataktan hızlıca kalkarak elime telefonu alıp alarmı kapattım. Tam zamanında uyanmıştım. Eğer bu alarm çaldığında uyuyor olsaydım herhalde beynim ayaklanıp kaçardı. Bende sanki yeterince deli değilmişim gibi iyice kafayı yerdim.

Telefonu aldığım masanın üstüne geri bıraktım ve aynaya doğru yürüdüm. En azından bu konuda haklı çıkıyordum. Saçlarım kesinlikle bir faciayaydı.

Hızlıca lavaboya girdim ve oradaki işimi hallettikten sonra hazırlanmaya başladım. Üniformamı giydikten sonra saçlarımı taramaya koyuldum. Her ne kadar saçımı taramak canımı yakıyor olsa da bu saçlarla okula gidemezdim.

Saçlarım sonunda düzleşmeyi başardığında benden beklenen bir hareketle saçlarımı bir tokayla tepede topladım. Saçlarım açık okula gideceğim düşünülemezdi.

Aynada son kez kendime baktıktan sonra çantamı tek omuzuma attım ve elimde telefonumla kapıyı açtım. Merdivenlere yöneleceğim sırada abimin kapısının açık olduğunu fark ederek yönümü değiştirdim. Abim ve kapıyı açık bırakmak? Bunlar normal şeyler değildi.

Abimin kapısının önüne geldiğimde önce biraz tereddüt ettim ama sonradan bunun saçma olduğunu düşünerek kapıyı biraz ittirerek içeriye doğru bir adım attım. Odanın boş olduğunu görünce içeriye daha da çok girerek odada bir göz gezdirdim. Haklıydım, abim odada yoktu. Abimin odada olmaması ve benim burda olmam hiç iyiye işaret değildi. Burada bir işler karıştırdığımı düşünmesini istemiyordum, hele ki boş yere. Yapmadığım şey değildi çünkü ve benim hemen burdan çıkmam gerekiyordu yoksa abim beni kesebilirdi.

Tam arkamı döneceğim sırada abimin meraklı sesiyle olduğum yerde kalakaldım.

"Ne arıyorsun acaba yine?"

Abimin sesiyle olduğum yerde sıçrarken hızla ona doğru döndüm. Bu sefer gerçekten bir şey aramıyordum.

"Seni."

Yani sonuçta yalan değildi. Abimin odasında onu aramam da gayet normaldi. Abimin kaşları sanki çok acayip bir şey söylemişim gibi havalandı.

"Beni?"

"Evet, olamaz mı?"

"Şaşırttı." diye cevap verdi abim inanmadığını belirten bir ses tonuyla.