PSİKİYATRİ

GİRİŞ

İlk bölümler size ilk başta karmaşık ve sıkıcı gelebilir ama merak etmeyin ilerki bölümlerde heyecan artacak ve bazı şeyler anlam kazanacak. Ayrıca bir insan yazdıkça geliştiği için ilerki bölümler çok daha güzel yazılmıştır. Yani benden size bir tavsiye, okumaya devam edin canlarım ;)

O zaman hadi başlayalım 🌪✨

Okumaya başladığınız tarihi buraya bırakır mısınız?

Bu benim için gerçekten çok önemli. Lütfen tarihi buraya bırakın.

🌙🖤

Yayınlanmaya başladığı tarih: 09.04.2020
Tamamlandığı tarih: ...

***
🪐GİRİŞ🪐
***

Şu an bir hastanenin Psikiyatri bölümünün önünde duruyordum. Aslında bu herhangi bir hastane de değildi. Her şeyin benden habersizce başladığı hastaneydi. En büyük kâbusumun yanında en güzel rüyamında sebebi olan hastane. Bir bina bazen sizin için bir binadan farklıdır, o bir bina değil, geçmişindir ve bazen de geleceğin. Nasıl mı? O zaman size şimdi benim geçmişimle geleceğimin çarpıştığı hikayemi anlatayım...

Pişmanlıklarla. Acılarla. Korkularla.

Vicdan azabıyla.

Aşkla, dostluklarla, gülerek ve ağlayarak.

Hikayeme hoş geldiniz...

***

"Kendinizi daha iyi hissediyor musunuz?"

Bulanık gördüğüm hemşire bana bu soruyu sorduğunda ağzımı açıcak gücüm yoktu. Kendimi çok halsiz hissediyordum. Ne olmuştu bana? Niye buradaydım? Aslında bu soruları hemşireye sorsam daha mantıklı olurdu ama basit bir 'iyiyim' bile diyecek gücüm yoktu, kaldı ki sorular soracaktım. Göz kapaklarım yavaşça geri kapanırken aklımda hâlâ aynı sorular vardı ve ben bunları nasıl cevaplayacağımı bilmiyordum.

***

"İyi misiniz?"

"Gözlerinizi açabiliyor musunuz?"

"Haraket edebiliyor musunuz?"

Bunlar hemşirenin kaçıncı sorularıydı bilmiyorum ama ben hâlâ tek bir soruya bile cevap vermemiştim. Doğruyu söylemek gerekirse verememiştim. Zaten cevap vermeyi bırak gözlerimi bile açamıyordum ve bunun nedenini hâlâ çözememiştim. Bir süre önce gözlerimi kısa bir süre açmış ve hemşireyi görmüştüm ama nedendir bilinmez onları daha fazla açık tutamamış hemen kapatmıştım. Tekrardan uykuya dalmam da uzun sürmemişti. Şimdi ise uyanıktım ama göz kapaklarım açılmıyordu işte. Ne kadar uğraşsam da açılmıyordu. Kendimi çok halsiz hissediyordum. Sanki üzerimden bir tır geçmişti de ben mucizevi bir şekilde hayatta kalmıştım. Sahi ben neden burda olduğumu hâlâ çözememiştim.

Neden buradaydım ben?

Ne olmuştu?

Niye tanıdık kimsenin sesi yoktu?

Bilmiyordum, hiçbir sorularımın cevabını bilmiyordum ve içimden bir his daha çok cevapsız soruların beni beklediğini söylüyordu. Korkuyordum, bu günden sonra yaşanalıcaklardan, yaşayacaklarımdan korkuyordum, ve bunun nedenini bile bilmiyordum.

Ve şimdi sadece duyuyordum, hemşirenin sorularını, dışarıdan gelen sesleri, bağıranları, ağlayanları ama abim... abim yoktu. Normalde başıma gelen küçücük bir şeyde bile yanımda olan abim... yoktu. Onun sesi yoktu. Yalnızdım, hemde daha öncekinden bile yalnız. En çokta bu korkutuyordu beni.

🪐🪐🪐

Girişi nasıl buldunuz?

Bu benim ilk kitabım olduğundan çok heyecanlıyım. İlk bölümleri acemice yazdığımdan eminim ama ilerki bölümlerde kendimi geliştirdiğime de garanti veririm. İlk bölümleri de düzenlememe rağmen hatalarıyla kabul edin lütfen ve ilk kitabım oluşuna verin. Umarım beğenirsiniz...

Seviliyorsunuz 💖💫

***

Burdan bir şey söylemek istiyorum, bir yanlış anlaşılma olmasını istemiyorum, bunu söylememin nedeni şimdilik önemli değil ama bilin ki bu kurgunun tüm hakları saklıdır.