PSİKİYATRİ

15. BÖLÜM

Valla yine bölüm konusunda emin olamadım, umarım beğenirsiniz...🌹💫

İyi okumalar o zaman kakaolu sütlerim...

Nerden çıkıyor bu lakaplar ya ğkjğk

O zaman şarkıyı da açmayı unutmayın...

Şarkı: Dolu Kadehi Ters Tut, KARANLIK

***
🪐15.BÖLÜM🪐
***

"Yalvarırım bırakın peşimi, bilerek yapmadım!" diye bağırdım hıçkırıklarımın arasından, ama bırakmıyorlardı. Onlar haklıydı ve belki de kaçmam yanlıştı. Ben yapmıştım, ablamın ölümüne ben neden olmuştum, o zaman niye kaçıyordum? Haksız olduğumu bildiğim halde niye kaçmayı seçiyordum?

"Yalan söyleme! Kızım senin yüzünden öldü!"

Artık beni kızı olarak bile görmeyen annem arkamdan bağırınca göz yaşlarım daha da arttı. Ağlıyordum, haksız olmama rağmen ağlıyordum. Ağlamam hiçbir şeyi düzeltmezdi, düzeltemezdi, biliyordum ama olmuyordu. Canım yanıyordu. Çok yanıyordu hemde.

İçimdeki son güç kırıntılarıyla önümdeki tek yolun nereye vardığını bilmeden, umursamadan koşuyordum. Önümde tek bir yol vardı, etrafı ağaçlarla çevrili sonu gözükmeyen tek bir yol. Peşimdeki polislerden kurtulmam gerekiyordu, ben bir katil değildim. Olmamalıydım, ablamın katili olamazdım ben, ama ölümüne ben sebep olmuştum ve bu da beni katil yapmaz mıydı?

Gerçekten bir katil miydim ben?

Bu düşünceye dayanamıyordum. Bir katil olma düşüncesi değil, kendi ablamın katili olma düşüncesi bitiriyordu beni. Ve sonunda nefesim tükenmişti, içimde güce dair hiçbir şey kalmamıştı. Ben tükenmiştim.

Durdum.

Koşmayı, kaçmayı bıraktım.

Kurtulamazdım, ben bir katildim ve bu gerçekten kaçamazdım.

Kabulleniyordum.

Bir katil olduğumu, ablamı benim öldürdüğümü kabulleniyordum.

Aslında çoktan kabullenmiştim, sadece inanmak istemiyordum. Ben ablamın katiliydim.

"Ellerini havaya kaldır! Kaçmaya devam edersen vururuz seni!"

Arkamadaki polislerden biri bağırınca irkildim. Beni neden hâlâ vurmamışlardı ki sanki? Neden beni bu acıdan kurtarmamışlardı? Beni yakalamaya, süründürmeye ant mı içmişlerdi?

Ellerimi yavaşça havaya kaldırdım ve başımın hizasına geldiklerinde durdum. Ayak sesleri duyduğumda polislerin yanıma geldiğini anlamam uzun sürmemişti. Birisi bana sol tarafımdan elindeki silahı doğrulturken diğeri iki elimi de arkamda kelepçeliyordu. Artık bir kurtuluş yolum yoktu. Ne kaçabilirdim ne de intihar edebilirdim. Çok geçti. Ben teslim olmayı seçmiştim. Diğer seçenekleri seçmek için çok geçti.

Bir kaç adım sesi daha duydum. Bunlar aceleci adımlardı. Biri hızla buraya doğru geliyordu ve ben gelen kişinin o olmasından çok korkuyordum, ama biliyordum, o geliyordu, annem geliyordu. Kızının katiline, bana geliyordu. Öz kızına.

"Nasıl yaparsın?! Sen ablanın ölümüne nasıl neden olursun?! Bunu nasıl yaparsın?! Sen benim kızım olamazsın! Benim kızım ablasının katili olamaz!"

Yanağımda hissettiğim acıyla gözlerimi yumdum. Annemin bana tokat atması canımı yakmıyordu. Canımı yakan o tokatı atmasının nedeni ve az önceki sözleriydi. Haklıydı, beni burada öldürse de haklıydı.