PSİKİYATRİ

20. BÖLÜM

Şimdi iki hafta tatil var o yüzden yapabildiğim kadar çok bölüm yazmaya çalışacağım. Ama bir şeyi de belirtmek isterim, maalesef tatilde de ders çalışmak zorundayım, sinir bozucu ama yoksa yetişemeyecek bir ödev.

Ki bence ben yine de çalışmayacağım.

O yüzden yine de yetiştiremezsem anlamanızı umuyorum ve sizi daha fazla bunaltmadan bölüme geçirtiyorum.

Şunu da belirtmek isterim ki, OY SINIRI GEÇİLMEMESİNE RAĞMEN BÖLÜM ATIYORUM KIYMETİMİ BİLİN ĞKPĞJ

Oy ve yorumlar sizdedir inşallah.

Şarkıyı açmayı unutmayın...

İyi okumalar...🍂

Şarkı: Adamlar, ADINI BAŞKASININ KOYDUĞU ÇOCUKLAR

***
🪐20. BÖLÜM🪐
***

Ben şansın benden yana olmadığını zaten biliyordum ama en azından böyle küçük şeylerde bir ihtimal şanslı olurum demiştim. Yaşadığım en büyük şanssızlıkların yanında bunlar bana pek şaşırtıcı gelmiyordu artık ama yinede her seferinde birine çarpmam ve çarptığım kişileri de tanımamla şans denilen şeyin bana kesinlikle katlanamadığını anlamıştım.

Alışmış olmalıyım ki artık şaşırmaktan bile yorulmuştum. Tepkilerim öncelere göre farklıydı. Bu da bana neden şu anda onun karşımda sırıtarak durmasına izin verdiğimi açıklıyordu.

"Eksik kalmamamdan şikayetçi değilim açıkcası."

"Ben şikayetçiyim ama." diyerek yüzüne bu durumdan sıkıldığımı belirtircesine bakmaya başladım. Bu sefer çarptığım kişi Savaştı. Bu kadar kişi arasında nasıl hep onları bulduğumu bende anlamıyordum. Mıknatıs gibi çekiyordum onları, ya da onlar beni çekiyordu çünkü çarpan hep bendim.

"Nereye gidiyorsun bakalım böyle önüne değil de arkana bakarak?"

"Şimdi güzel bir cevap verirdim de formumda değilim, Meleğin yanına gidiyorum. Ve ayrıca arkama bakmamın da bir nedeni var herhalde, manyak mıyım ben de sırf zevkimden ters yürüyeyim?"

"Manyak değil misin yani sen?"

Kaşlarımı çattım. Bu mafya kılıklı şahıs bana manyak olduğumu mu ima etmişti?

"Senle hiç benzemediğime göre değilim. Manyak olan sensin ben senin zıttın olarak çok normal bir insanım."

Savaşta diğer herkesin bugün yaptığı gibi bir kahkaha atınca bir daha kahkaha duymak istemediğime karar verdim. Bugün herkeste bir gülme isteği vardı maşallah.

"Belki beni manyak yapan biri vardır?" dedi göz kırparak.

"Belki de sen kendini kandırıyorsundur?" dedim göz kırparak. Ona ayak uyduruyordum çünkü öbür türlü zaten bir işe yaramıyordu yaptıklarım.

"Kafanı fena çarpmışsın sen." diyip güldü. Tepkilerim değişmişti biliyordum, kafamı da baya sert çarpmıştım bunu da biliyordum ama abartılacak bir şey yoktu. Normal tepkiler veriyordum ben.