PSİKİYATRİ

13. BÖLÜM

Multi: Tuvananın bahsettiği gün doğumu 🌅🌞

(Fotoğraf bana aittir)

İyi okumalar o zaman canımslarım...🌹💫

***
🪐13. BÖLÜM🪐
***

Büyük acılar yaşadığın zaman insanlar küçüklerinden korkmazsın sanıyor, yanılıyorlar. Ben korkuyorum. Ben abime bir şey olacak diye çok korkuyorum. Bir kazada üç can kaybı yeterince büyük bir acı mıydı? Evet ben bunları yaşadım, güçlüydüm, dayandım. Peki gerçekten öyle mi? Şu an güçlü müyüm ben? Bunları yaşadım diye güçlendim mi? Küçük acıları hissetmez hâle mi geldim?

Hayır gelmedim. Dayandım belki, güçlendim belki ama hissiz hâle gelmedim. Bu yaşadıklarım büyük acılar ve bu acılar yüzünden insanlar küçük şeylerin canımı yakamayacağını düşünüyor. Öyle mi gerçekten?

Öldürmeyen acı güçlendirir...

Aslında çok doğru bir söz. Güçlendim, ama zaten çektiğim acılara karşı güçlendim, yenilerine hazır değilim. Abime bir şey olmasına hazır değilim. Şimdiye kadar çektiğim acılarla savaşacak kadar güçlendim ama nereye kadar güçlenebilirdim ki? Bir süre sonra çektiğim acıya bünyem dayanır mıydı?

Büyüklüğü fark etmiyor, acı acıdır ve insanı dibe sürükleyecek bir gücü vardır...

Annemi, babamı ve ablamı kaybettiğimin acısına dayanabiliyordum, bu acılara karşı olabildiğim kadar güçlüyüm. Ama bu sadece şimdiye kadar çektiğim acılar için geçerliydi, onlara karşı güçlü kalabiliyorum, ama yenilerine karşı kalamazdım. Dayanamazdım. Abime bir şey olma ihtimaline karşı güçlü kalamazdım.

🪁⏳

Düşündüğüm gibi abim Savaşın yanına gitmişti. Söylediğine göre sadece konuşmaya gitmiş ama nasıl olduğunu anlayamasam da işler bu noktaya kadar gelmiş. Pardon da diğer günler çuvala falan mı girmişti? Ne diye bir günde iki kavgaya giriyordu? Aslında neden kavgaya giriyordu? Ayrıca bu sefer çok fena dövülmüştü. Ondan beklenmeyecek kadar fena.

"Ben normalde onunla başa çıkardım ama onu dövmemi gururuna yedirememiş olacak ki üstüme yanındaki adamlarını saldı or*spu çocuğu!"

"Oha!" diye bir tepki verdim istemsizce. Tepkim Savaşın yaptığına mıydı yoksa abimin küfürüne mi emin değildim. Film izler gibi izliyordum şu an abimi. Garipti. Bunca yıl hiç bir aksiyon yaşamamış, tek başına acılarıyla savaşmış ben, kendimi birden bire burada bulmuştum. Sanki hayat bana bir oyun oynamaya hazırlanıyor gibiydi. İnsan ister istemez korkuyordu.

"Doğru düzgün tepki ver lan!"

"Sende küfür etme o zaman." dedim kendimi savunarak. Abim gözlerini devirdi ve beni pek dikkate almayarak devam etti anlatmaya.

"Anlayacağın şimdi karşında böyle oturuyorum, devamını sorgulama!"

Kaşlarım çatıldı. Bana anlatmadığı bir şeyler vardı ama neden? Niye anlatmıyordu ki?

"Bir şey saklıyorsun sen?" dedim onu sorgularcasına. Gözlerini devirip yataktan kalkmak için hareketlendi ama inleyerek geri yatağa oturdu. Kaşlarım daha da çatıldı. Abim eliyle karnını tutuyordu. Evet dövülmüştü ama bu kadar kötü mü?

"Abi? Karnını gösterir misin?" diye sorup beklemeden üstündeki tişörtü çekiştirmeye başladım.

"Tuvana saçmalama, çekil şurdan!"

"Ya bakacağım!" diye çıkıştım sinirle. Bakacaktım, kaçma şansı yoktu.

Abimde sonunda pes edip hızla tişörtünü çıkarttı.