TRY . jinlia

028

[ CHOI LIA'S ]

Pinunasan ko ang nagsisitulong pawis sa mukha ko. Isang linggo nalang ay ang mismong araw na ng contest kaya todo practice na ako. My two friends should be here practicing with me pero mas maaga ang schedule ng uwi ko ngayong araw kaya sinabi kong ako nalang muna.

I've been practicing my dance for almost two hours already that's why I decided to stop na. I took a shower first before sitting in my study table. Nagbuklat na ako ng mga libro dahil pagkatapos ng linggo kung kailan gaganapin ang contest ay linggo na para sa finals ngayong third semester.

Sa finals pa nga yata ako kinakabahan kaysa doon sa contest. Pft!

Tumigil ako sa pagrereview nang makitang quarter to 12 na. Humikab ako at nag-unat ng katawan pagkatayo ko bago bumaba sa kusina para makainom ng gatas.

I took my fresh milk inside our refrigerator before pouring it to a drinking glass. Ibinalik ko iyon pagkatapos at tumungo sa salas para manood ng TV. Sabado naman bukas kaya ayos lang kung magpupuyat ako.

Nasa kalagitnaan na ang movie nang lumipad ang isipan ko. A familiar smile popped into my head that took me away from reality.

Isang linggo ko na ring hindi nakikita si Ryujin. I've been avoiding her and it's driving me crazy. Gustong-gusto ko nang tumakbo sakaniya, yumakap, at sabihin kung gaano ko siya ka-miss. Only if I'd let myself do it.

Comedy ang pinapanood ko pero parang gusto kong maiyak. I was busy wiping my tears when I heard a loud bang coming from the door. Napatigil ako saglit bago suminghot at wala sa sariling tinungo 'yon. Hindi na ako nag-abala pang sumilip sa peephole at bastang binuksan nalang 'yon.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang makita sa harapan ko ang dahilan ng pag-iyak ko. Nakayuko siya doon at hindi makatingin sa'kin. I was about to speak after wiping the tears left in my eyes when I saw sparkling tears drop from her eyes. Umawang ang labi ko doon at nataranta dahil hindi alam kung ano ang gagawin.

Mas lalo akong natahimik nang tumingala siya, basang-basa ang mukha dahil sa mga luha.

I gulped before finding my voice to talk. "H-Hey... what's wrong?" I managed to ask, isinantabi muna ang mga hinanakit ko.

"I'm sorry..." usal niya bago yumakap sa'kin dahilan para manigas ako lalo sa kinatatayuan ko. I just stood there, letting her cry in my arms.

Hindi nagtagal ay unti-unti na siyang kumalas sa yakap, dahilan para mahila ko na siya papasok ng bahay at maisara ang pinto. I sighed before lifting her chin up, her hands still hugging my waist. Hinabol ko ang mga mata niya pero sadya niyang iniiwas ang mga iyon dahilan para magbuntong-hininga ulit ako.

"Look, alam kong may issue pa sa'ting dalawa but as a friend, you can stay here. I'm sure your reason is valid for coming here in the middle of the night," I said before cupping her face.

Tumahan na siya, may konti pang luha na lumalabas sa mga mata pero mas kumonti na iyon. Her eyes were sparkling, her nose red, and her face wet. Pinunasan ko ang mukha niya, bumilis ang tibok ng puso nang magtapat ang mga mata ko at ang mga namumulang mga labi niya. I blushed before looking away.

"Bakit ang bait mo?" nakangusong tanong niya, making my brows shot up because of amusement amd because of her cuteness.

Damn, I missed her!

"I... I can't stop myself. Na-miss kita e," pag-amin ko, nangingiti, hindi maitago ang sayang nadarama ngayong nasa harapan at hawak ko na ulit siya.

Ngumuso siya lalo dahil sa sinabi ko, nangilid nanaman ang mga luha sa dalawang mata. "I missed you more. Hmp! Alam mo ba kung anong klase ng pagpipigil ang ginawa ko, ha? I should be angry at you still pero hindi na ako makapagpigil!" tsaka pinalis ang tumulong luha.

I chuckled. "Anong you should be angry? Ako nga dapat ang magalit dahil sa ginawa mo! Akala ko nga hindi na tayo magkaka-ayos."

Umirap lang siya doon kaya ako naman ang yumakap sa leeg niya, pilit isiniksik ang mukha sa leeg niya. Inamoy-amoy ko iyon dahil sa sobrang miss ko sa amoy niya. It still smelled the same, vanilla with a hint of mocha.

Humiwalay agad ako sakaniya dahil nangalay na ako. Binitiwan niya na rin ako at saglit na inayos ang sarili. Lumayo muna ako sakaniya bago tinungo ang TV at pinatay iyon. Iniligpit ko muna ang mga kalat ko at ini-lock na ang pinto bago siya niyaya sa kwarto ko. We went up hand in hand.

Agad naming tinungo ang higaan ko, making ourselves comfortable under the sheets. Yumakap agad ako sakaniya at gano'n din siya sa'kin, tila ayaw naming bumitaw dahil sa pagkakasabik namin sa isa't-isa. 

"How are you?" pagbasag ko sa katahimikan.

Kumuha siya ng ilang hibla sa buhok ko para paglaruan bago sumagot. "Fine but it would be more fine if we didn't fought," sagot niya at inikot-ikot ang buhok ko sa daliri niya. "Ikaw?"

I sighed. "Same," maiksing sagot ko at pinagmasdan siya.

She was busy playing with my hair while I looked down to her, ako kasi ang big spoon sa yakapan namin ngayon. I looked at her lashes that was naturally curled, down to her red nose, and to her pouting lips. Ngumiti ako at itinaas ang kamay para haplusin iyon. It's my first time touching it like this and it feels so soft.

"Ryujin..." tawag ko. She hummed. "I'm sorry," mahinang sambit ko habang patuloy pa rin ang paghaplos sa pang-ibabang labi niya. It wasn't chapped like the usual.

She didn't answer, she pulled me closer to her instead, snuggling her face in my neck. Bumilis naman ang tibok ng puso ko nang maramdaman ang hininga niya doon, ang dulo pa yata ng ilong niya'y nasasagi ang leeg ko, medyo nakikiliti.

This is the closest yet we've been after a month and a half of the deal, and I don't know what to feel. Ngayon lang siya naglambing ng ganito sa'kin, madalas ako ang clingy sa'min, but now, I think some things really change. Lalo ko tuloy naramdamang totoo ang sinasabi niyang na-miss niya ako.

"You don't have to say sorry. I'm the one who's supposed to say sorry. Kung hindi ko lang tinanong kay Aecha kung ano talaga ang nangyari, hindi ako pupunta dito," she said, her face in my neck, sending shivers down my spine.

I chuckled instead, ignoring the tension I am feeling right now. "So you did think I was the one at fault?"

Hindi siya nakasagot agad. "I... Hindi naman sa gano'n. Pero kasi nakita kong tinulak mo siya, and of course, as an initial reaction, I chose to believe what I saw before knowing the real story," sagot niya.

Ngumisi ako kahit hindi niya nakikita. "So, yung sinabi ni Aecha, pinaniniwalaan mo?"

"Li---"

"Paano kung hindi pala totoo yung sinabi ni Aecha sa'yo?" pagputol ko sa sasabihin niya, nangingisi pa rin.

She sighed. "Is it true, though? I wanna hear it from you. Tinapunan ka raw niya ng kape?" kahit hindi ko nakikita ay alam kong nakanguso siya nang tanungin iyon.

I moved a bit, fixing my leg to put it on top of her waist before answering. "Yeah. And the coffee was freaking hot, namula ng ilang araw yung skin kong natapunan no'n. Her grip that day left a bruise also so I had to wear hoodies those days. But it's fine now hehe," sagot ko.

"And?"

I shrugged a bit. "Ayon lang. I was also in a bad mood that time and ginatungan niya pa e 'di, ayon. Tinulak ko siya kasi nga ang sakit ng hawak niya sa'kin. Hindi ko naman alam na maliban sa singer at dancer ay artista rin pala 'yon."

Hinigpitan niya ang hawak sa bewang ko. "I'm sorry..." bulong niya ulit.

"I'm sorry..." bulong ko rin at mas lalong dinama ang yakap ko sakaniya.

We went silent after that. Tanging mga hininga nalang namin ang naririnig.

"Lia?"

"Yes?" sagot ko nang tawagin niya ako maya-maya.

"The day I went here after what happened, you told me things, right?" she asked, I hummed. "The last phrase you said to me before you left, the first sentence, is it true?"