𝐿𝑜𝑣𝑒 𝐹𝑟𝑜𝑚 𝑇𝘩𝑒 𝐹𝑢𝑡𝑢𝑟𝑒 & 𝑇𝑎𝑒𝑔𝑔𝑢𝑘

•Chap:12; Beni Yalnız Bırakmayın•

Selamlar.

Bölümdeki şarkı medyadaki şarkı. Jeongguk aynı o şekilde söylüyor. 

Geç geldiği içinde üzgünüm ilham gelmedi fakat oylar bu kadar düşük olmaya devam ederse ilham gelmemeye devam edecek gibi görünüyor.

Keyifli okumalar.

...

"Uyanın! Abla!"

"Yungyeom! Hyung, aç gözlerini!

"Abla!"  Yanaklarımdan akan yaşları durdurmak için hiç bir çabaya bile girmiyordum. Hıçkırıklarım bitik bedenimi sarsarken kulaklarıma ilişen uluma sesleri boğuklaşıyordu. Ellerimi ablamın boynuna götürüp bir umutla nabzını dinlemeye çalıştım. Ama sikeyim ki hissedemiyordum bile! Yoktu! O da ölmüştü. Ablamda beni bu hiç bilmediğim yüzyılda yalnız bıraktı. 

"Beni yalnız bırakmayın." Dudaklarımdan kaçan hıçkırıkların ardı arkası kesilmiyordu.

Artık tek başımaydım.

Ablamın yanına oturup ablamın cansız bedenine sarılmıştım istemsizce. Olduğum yerde kucağımda ablamın cansız bedeniyle hafifçe sallanarak dudaklarımdan kaçan;

"Mevsimden dolayı dağılmış solan çiçekler

Kimsesiz, bir başına ve üzgün duruyor öylece

Yıldızların bırakıp gittiği gökyüzü üzgün

Bu yüzden yağan yağmur gibi ağlıyor

Açıp solan çiçek gibi, aynı benim yüreğim gibi

Rüzgarla anlat bana

İlk kar tanesi düştüğü zaman, umarım gerçek olur dileğim

İnanıyorum ben buna, benim içten dileğim

Eğer biliyorsan özlem dolu kalbimi

Bana kesinlikle geri dön."  Yungyeom'un benim için söylediği şarkıydı bu. Sakin olmam için söylediği şarkı aynı o zamanki gibi işe yaramıştı, beni bir nebze de olsa sakinleştirmişti.

"Demek buradaydın. Her yerde sizi aradık Küçük Bey."

Arkamdan gelen sesle o taraf döndüm. Çarşıda çarptığım yüzü yaralı alfa, yüzündeki altın dişleri gösterecek şekilde alayla sırıtıyordu. Kaşlarımı anlamıyor gibi çatıp, alfaya bakmaya devam ettim. Ellerini arkasında birleştirip bana doğru yüzündeki çarpık gülümsemeyle ilerlemeye başladı.

"Bunları kim öldürdü biliyor musun?"

"Ne?"

Alayla kıkırdayarak yanıma gelip ayağının ucu ile Yungyeom'a vurarak yerdeki cesetleri gösterdi. Hemen kaşlarımı daha da çatıp "Ne yapıyorsun?!" dedim. Alayla kahkaha atıp, yüzünde kalan iğrenç gülümseme ile yanıma çömelerek "Sana bir soru sorduğumu hatırlıyorum? Cevap ver!" birden bağırmasıyla irkilip yüzümdeki yaşları elimin tersi ile silerek kafamı olumsuzca salladım.

Kafasını sallayıp "Peki benim kim olduğumu biliyor musun?" dedi. Yine kafamı sallayıp reddettiğimde etrafımızdaki ağaçların arasından çıkan kurtlar bize doğru ilerlemeye başlamıştı. Ablama sardığım kolumun bir tanesini yakalayıp çekiştirerek oturduğum yerden kalkmamı sağladı. "Ne yaptığını sanıyorsun bırak kolumu!"

Kolumdan tutup, bize doğru gelen kurtlara doğru ilerleyip kolumu onlara savurarak bırakıp bedenimin tekrar yerle buluşmasını sağladı. Gözlerim irice açılmış yanı başımda bekleyen ağzından salyaları akan kurtlarla beraber olduğum yerde istemsizce küçülmüştüm. Burada neler olduğu hakkında en ufak bir fikrim yoktu ya da bu alfanın kim olduğu hakkında.