Rewrite The Stars

Chapter 19

FARAH GARCIA

I'm sitting near the window while looking outside. The leaves of the trees falling to the ground. The wind blows and the birds are chirping.

Napalingon ako sa hospital bed na nasa aking tabi. This isn't normal to me. I feel a little bit nervous. Hindi pa rin sya gumigising at very unusual talaga para sa akin ang ganito, yung makaramdam ng ganito sa isang pasyente na hindi ko naman ka-ano ano.

"Kendy..." Tawag ko sa pangalan nya saka ko hinawakan ang kanyang kamay. "Kailan ka ba gigising? Sabi mo ipapakilala mo ako sa kuya mo?"

Para lang akong ewan na naghihintay ng sagot dahil alam ko namang tulog sya. Tsk. Maya maya ay bigla nalang huminto ang heart beats nya. Parang binuhusan ako ng malamig na tubig, for the first time, naramdaman ko ang sobrang kaba at takot.

Agad agad kong pinindot ang red button sa gilid, sa may pader. Ilang sandali lang ay dumating na ang mga nurse. Mabilis naming ni-revive si Kendy pero ang hirap labanan ng kaba. Aish!

Natulala nalang ako habang nakatitig sa katawan ni Kendy na ngayon ay masasabi kong bangkay na. Walang lumalabas na luha sa mga mata ko pero nanunuot ang sakit na hindi ko alam kung saan banda nakubli. It feels like I'm breathing knives.

Bigla nalang may tumulak sa akin kaya napatabi ako. Hingal na hingal si Kenji at patuloy nyang ni-revive si Kendy.

"Inject the epinephrine." Sigaw nya sa nurse. Hindi agad sumunod ang nurse, "Papatayin mo ba sya? Inject it right now."

"Ken? Ano bang ginagawa mo?" Tanong ko sa kanya pero hindi lang nya ako pinansin.

Tumango ako sa nurse kaya sumunod na sya. Tinurukan ulit si Kendy nito. Umaasa ako na baka pwede pa.

"Charge to 150 joules." Utos nya kaya chinarge ang defibrillator sa 150 joules. "Clear!"

"150 joules. Clear."

"200 joules again. Clear!"

"Charge!"

Seeing him reviving her makes me feel something isn't necessary.

"Clear!"

Natulala nalang din si Kenji sa katawan ni Kendy na wala ng buhay saka nya nabitawan ang defibrillator kaya bumagsak ito sa tiles ng floorings. Lumingon sya sa wallclock...

"Time of death 7:35 AM." Wala sa sariling sambit nya saka na inalis ng mga nurse ang mga apparatus.

Mabilis ding naglakad paalis si Kenji, susunod sana ako sa kanya ngunit paglabas ko ng pinto ay nakasalubong ko si lolo Mateo. Yumuko lang ako sa kanya saka akmang tatakbo nang magsalita sya.

"She is his younger sister."

Parang napako ang mga paa ko at di nagawang makatakbo para habulin si Kenji. Lumingon ako kay lolo para malaman ang expression nya. Seryoso sya.

After all this time? Yung kuya na kinukwento sa akin ni Kendy ay si Kenji? Pakiramdam ko ngayon ay sasabog ako. Bakit hindi ko ito nalaman? Bakit?

"S-sorry. I-I didn't know." I said between multiple sobs.

"No. You didn't care enough to know." He said with cold stares. He seems heartless like he always was. Saka na sya naglakad paalis.

Sinundan ko na agad agad si Kenji pero natagpuan ko sya sa labas ng hospital. Nakaluhod sa semento. Dahan dahan naglakad ang mga paa ko palapit sa kanya. Hindi ko alam kung dapat ba akong magsalita o kung may dapat ba akong sabihin para mapagaan ang nararamdaman nya.

"I'd done this all the time. It came to me more naturally than breathing. Yan ang nasa isip ko kaninang ni-rerevive ko sya." Sabi nya na walang emosyon, "That's why for a short while, I forgot that I was treating my own sister. I'd forgotten."