Damsel in Disguise

~~~ Chapter 41 ~~~

FOURTY ONE

Nagdaan ang ilang pang mga oras. Kasalukuyan kami ngayong kumakain sa hotel. Their food is great, satisfying naman. Papalubog na ang araw at napagtanto kong, I really did enjoy today. These are the things we've never done with others before. I mean, oo, sa mga shootings. But not in a friendly thing. Ang sarap isipin na pagkakaibigan nga ang lahat ng ito, ngunit mapait ang reyalidad na nagpapatunay na isang malaking kasinungalingan ang lahat. Which made me want to choose the sweet one and just ignore the bitter reality but I'm not stupid. Hindi dapat ito magtagal. Mas lalo lamang mapapatungan ng sala ang lahat.

"Tapos ka na kumain? Pero konti pa lang ang kinakain mo," Utas ni Alex nang makitang niligpit ko na ang mga kubyertos ko. My thoughts made it  hard for me to swallow and just creates bitter aftertaste. Nawalan na ako ng gana.

"I'm tired," Sambit ko at tumayo na. I know it's not good to leave in amidst of eating, but can't this be an excuse? I'm not really feeling so well.

Tumayo na rin si Kent, nagmamadali. "Hatid na kita," Aniya at humarap sa'kin. Bakit kailangan nilang umakto ng ganito? Bakit kailangan nilang mag-effort ng husto para sa kasinungalingan?

"No," Tanging sabi ko at tinitigan siya diretso sa kanyang mga mata hanggang sa makuha niya ang gusto ko. Naglakad na ako paalis, tila natahimik nan ang mahabang table nila sa inakto ko.

Pagdating ko sa'ming kwarto ay agad akong humiga. Tinitigan ko ang malinis na puting kisame. I can picture out my dreams there. But it was all vague... And surreal. Pinikit ko ang mga mata ko at pinakiramdaman ang paghinga at tibok ng puso ko. It seemed to be melody in my ears which made a beautiful lullaby for me to sleep with.

Kinabukasan ay nauna akong gumising sa lahat. Agad akong bumaba para uminom ng coffee. Ngunit mali pala ang akala ko dahil nakita ko si Kent na nakaupo sa kalapit na binta. I wanted to be alone ngunit nang makita ako nito ay agad ako nitong sinenyasan. I guess, I have no choice.

Naupo ako sa harap niya at sinalubong naman niya ako ng malungkot na mga ngiti. My forehead creased. He looks at me so intently that I can feel the thousands of thoughts scrabbling into his mind.

"Is there a problem?" Tanong ko upang pigtasin ang malalim niyang titig. Pumikit ito at umiling-iling. He's wearing a clean white polo paired with blue board shorts. I would lie if I won't say he's good looking.

"Maybe a little talk, later?" Anyaya niya.

"Bakit hindi pa ngayon?" Tanong ko ngunit agad niya itong inilingan. He's eyes look so sad but I never wanted to open it up. I just don't want him to think that I care, which would just worsen every little mess we've made.

"I mean, together with my group and yours." Pagklaro niya. I nodded a bit and let the cold air fill us.

But then he spoke again, "The sun wasn't up, yet. Why so early, Miss?" Tanong niya at sinubukang ngumisi but his pair of pearl orbs always tell the truth.

"I slept early, you?" Sambit ko at hinipan ang kape. Muli siyang ngumiti ng bahagya.

"Just hurdled thoughts," Aniya at nag-iwas ng tingin. It wasn't mine to know, right? Maya-maya pa ay nag-aya siyang manood ng sunrise. I also think it would be good to watch it kaya pumwesto kami sa tapat mismo nito.