He

~1~

"Καλημέρα!" μου λέει θλιμμένα η μητέρα μου και συγχρόνως ενθουσιασμένα
"Γεια" της λέω με ένα επιφυλακτικό χαμόγελο
"Δεν το πιστεύω! Σήμερα θα πάμε να δούμε το διαμέρισμα!" μου λέει και ένα δάκρυ κύλισε από το μάγουλο της. Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι χαρά, συγκίνηση ή στεναχώρια.
"Πάμε" της λέω χαρούμενα και μπαίνουμε στο αμάξι.

Οδηγάει 2 ώρες περίπου και ακόμα ήμαστε στα μισά της διαδρομής. Καθώς πηγαίνουμε προς το κέντρο της Αθήνας παρακολουθώ την διαδρομή έξω από το παράθυρο του συνοδηγού.

"Σελήνη" μου λέει η μαμά μου σπάζοντας την σιωπή και βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.
"Ναι;" απαντάω και γυρνάω να την κοιτάξω.
"Είμαι πολύ περήφανη εσένα! Πέρασες σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια εδώ. Είμαι πολύ χαρούμενη!" μου λέει με ένα χαμόγελο ενώ δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της.
"Ευχαριστώ" λέω με το επιφυλακτικό μου χαμόγελο. Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει από τους μονολόγους της.
"Αν ήταν εδώ ο πατέρας σου-" πάει να πει και την διακόπτω
"Δεν είναι όμως!" λέω σκληρά και βάζω νευριασμένα τα ακουστικά μου. Το χέρι της πιάνει το δικό μου και εγώ αμέσως αποτραβιέμαι.
"Σε αγαπούσε" μου είπε αλλά προσποιήθηκα πως δεν την άκουσα από την μουσική. Εν το μεταξύ δεν είχα βάλει καν μουσική στα ακουστικά μου. Το έκανα για να την αποφύγω.

Μερικές ώρες αργότερα φτάσαμε στην πολυκατοικία που είχαμε δει από το laptop μου.

"Αυτή είναι!" μου λέει και βγάζω τα ακουστικά μου.
"Σε ποιον όροφο είναι;" ρωτάω καθώς πάω να χτυπήσω το κουδούνι. Παρατηρώ καλύτερα την πιθανή γειτονιά μου. Απέναντι βρίσκετε ένα μεγάλο σπίτι, με τεράστιες τζαμαρίες, έναν καταπράσινο κήπο -από όσο μπορώ να δω από την μάντρα- και μια πισίνα -όσο μπορώ να δω από την μάντρα ξανά. Η υπόλοιπη γειτονιά τριγυρίζεται από μικρές ομοιόμορφες πολυκατοικίες.
"Στον τρίτο" μου απαντάει και το βλέμμα μου πέφτει στο κουδούνι καθώς το δάχτυλο μου το πιέζει. Ο επόμενος ήχος είναι της πόρτας να ανοίγει.

Μόλις μπαίνεις βλέπεις μια μαρμάρινη σκάλα ευθεία μπροστά σου και στα αριστερά τον ανελκυστήρα. Πατάω το κουμπί και το φως πίσω από την πόρτα ανάβει. Τραβάω την πόρτα προς το μέρος μου και την ανοίγω αφήνοντας την μαμά μου να περάσει πρώτη και ύστερα εγώ. Το χέρι της πιέζει το κουμπί του ορόφου και μας αφήνει έξω από την πόρτα του διαμερίσματος.

"Γεια σας" μας λέει χαρούμενος ένας μεσήλικας με γυαλιά μόλις βγαίνουμε από τον ανελκυστήρα. 
"Γεια σας!" απαντάει η μητέρα μου και εγώ χαμογελάω. "Είμαι η Βιολέτα και από εδώ η κόρη μου. Σελήνη" με συστήνει και δίνω το χέρι μου χαμογελώντας
"Σελήνη;" ρωτάει εκείνος χωρίς όμως να χαθεί το χαμόγελο του
"Ναι" απαντάω ευγενικά
"Υπέροχο" συνεχίζει κοιτάζοντας την μητέρα μου. Εκείνη του χαμογελάει και ύστερα μπαίνουμε μέσα.