Asker ve şifacının saklanmış hikayesi
Karanlığın mahzenine hapsedilmiş ruh, bir çiçek ile güneşe bakabilir.
...
Bir günlük içerisine gizlenmiş hayat hikayesiydi onların ki. Farklı dünyaların insanlarıydı onlar. 'Asla' kelimesi onlara verilmiş bir ad...
İnternet açık okursanız kitabın içindeki gif ve resimleri görebilirsiniz.
Birisini sevmenin ne yeri, ne zamanı, ne de belirli kişisi vardır. Kalbimiz istemesek de hissettirir. Aklımız ise sadece ona yön gösterir. Burada yarar görende kalp olur, zarar gören de.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ŞİMDİKİ ZAMAN
Uğultulu seslerle, gözlerimi karanlığa hapsolmuş yerden yavaşça kaldırdım. Buğulu karede hiçbir şey göremediğim için gözlerimi tekrardan kapayıp açtım. Anlamsız mırıldanmalarla, elimi zonklayan başıma götürdüm.
"Baba ablam uyandı." kardeşimin sesini duyduğum da kendime daha çok gelebilmiştim.
"Ben doktora haber vereyim" cümlesini babam getirdi. Yavaşça yattığım yerden doğrulup, sırtımı kardeşimin düzleştirdiği yastığa yasladım. Gözlerimi sıkıca kapayıp açtım, başım feci şekilde ağrıdığı için kendime gelemiyordum.
"Abla iyi misin?" diye soran kardeşimin kısıkça sorduğu ses, bana eline hoparlör almışta anons geçiyormuş gibi geliyordu. Elimle hızlıca şakaklarıma götürdüm. Kafamda sargı olduğunu anladığım da başıma gelenleri hafızam önüme bir film şeridi gibi sunmuştu. 'En son günlük okuyordun. Kırılma ve Eyşan'ın sesiyle ayağa kalktın. Kendi odanın camına atılan taş, cama dokunup geçtikten sonra senin kafan da durmuştu.' İyi de neden bizim eve taş atmışlardı ki?
Hafızamla konuşmama ara verip, içeri giren doktora ve babama dikkat kesildim.
"Geçmiş olsun. Röntgeninde bir sıkıntı yok. Sadece o anlık şokla bayılmışsın, küçük kızım. Evine gidebilir babası." dedi, gülümseyerek.
"Başım ama başım çok ağrıyor." dedim gözlerimi kısarak. Başımın ağrısından gözlerimi açamıyordum.
"Olur o kadar. Ağrı kesici veririz, geçer." dedi ve çıktı. Babamda hemen yanıma gelip, bana sarıldı.
"Allah'a şükürler olsun." dedi bağrına basarak. Usulca başını omuzlarına yasladım. Zira başımı tutacak güce sahip değildim. Çıt kırıldım kız olmama rağmen, bir taşla yere savrulmuştum ya. İnsan işte kendine fazla güvenmemeliydi.
Bandajlı olan başımı, hastaneye gelirken örtülen yazmayla örttüm. Üzerimde ki feraceyi çıkarmadıkları için onu çok şükür giymemiştim. Babam ilaçları almak için hastanenin eczanesine gitmiş, ben de Eyşan'ın koluna girerek yavaş yavaş arabaya yürümeye başlamıştık.
"Abla sen hiç iyi gözükmüyorsun?" dedi kardeşim.
"Ba..şım çok ağrıyor. İ..laçları kullandıktan sonra iyi olurum." diye yanıt verdim. Babamın arabasını gördükten sonra arka koltuğa kendimi zor atıp, uzandım. Kardeşim ön tarafa oturduktan sonra babam arabayı sürmeye başlamıştı. Sorulması gereken onca şey vardı ki aklımda. Ben ise çaresizce ellerimi başıma götürüp baskı uyguladım.
