Długa historia cz. 3

Gotowy?

- Sakiewko i wciesz co on wtedy powiedział?- zaśmiał się Moblit, który od razu odwrócił się po tych słowach za siebie słysząc otwierające się drzwi- O dzień dobry- wstał i zasalutował

- Widzę, że nie może narzekać na samotność- skomentował Kapral- Dalej jest jak było?- usiadł na krawędzi łóżka chorej

- Jak widać..- odpowiedział cicho. Dziewczyna większosć czasu spała i kontakt z nią był dość utrudniony. Była podłączona do kilku kroplówek na raz. Od kiedy coraz rzadziej się budzi postanowili kontynuować leczenie wbrew jej woli. Brann powiedział Leviemu i lekarzowi, że gdy Saya prosiła, czy może z nim porozmawiać na osobności, powiedziała, że jednak zgadza się na przyjmowanie leków. Była to jednak nie prawda. Postanowił jednak wykorzystać sytuacje. - Ile to już będzie?

- Tydzień od kiedy prawie nie można z nią porozmawiać- zagarnął włosy do tyłu- ale dzięki tym lekom- zerknął na kroplówki powieszone na wieszaku- lepiej wygląda. Przytyła bynajmniej

- Właśnie widać- przyjrzał się jej rękom i dotknął ich delikatnie- nie jest jakoś super, ale na pewno lepiej niż było

- Brann nieźle ją urządził, co?- zabrał jej kosmyk z twarzy, gładząc delikatnie jej buzie

- Nie dziwię mu się. Sam bym to zrobił- stwierdził poważnie

- Nie tylko ty Moblit- podniósł się i stanął obok ukochanej. Wyjął poduszkę spod jej pleców i ułożył ją wyżej. - Chodź tu, bo widzę, że znowu masz całą pogiętą piżamę jakimś cudem- kołdra opadła z niej , dzięki czemu była odsłonięta mniej więcej do pasa

- Ale będzie marudzić jak się już ogarnie- zaśmiał się niepewnie podpułkownik

- A.. o tym mówisz?- spojrzał się na nią. Dziewczyna nie przytyła tylko na rękach, ale i na brzuchu- Znając ją, będzie gadać, że wygląda okropnie i znowu będzie narzekać na leki

- A tak, Erik coś mówił, że ich skutkiem ubocznym jest tycie- Levi przykrył ją z powrotem i opatulił porządnie- Zaraz jedziemy na ekspedycje- wyprostował się porządnie i spojrzał na przyjaciela chorej- Gotowy?