All Alone

Chapter 18

"Hindi ko siya hahayaang bumalik doon!"

"Hindi tayo ang magdedesisyon niyan! Ano'ng balita kay Ruth?" this voice is nearer.

"Wala pa. Pumunta pa lang doon si Jeffrey."

I heard a sigh and then I felt a hand caressing my hair. Napabangon agad ako dahil sa naghahalong takot at kaba.

"'Wag!" naluluha akong umisod papunta sa may kabilang dulo ng kama.

My whole body is hurting. My head is spinning and it feels like it'll explode anytime soon. Takot kong binalingan ang dextrose na nahaklit dahil sa biglaan kong pagkilos.

"Sienna..." I lifted my eyes and saw that it was Henry who was caressing my hair.

Pinasadahan ko ng tingin ang paligid at nalamang nasa ospital pala ako. I scanned my whole body and I felt so relieved when my clothes remained the same.

"Nagugutom ka ba? Hindi ka kumain buong magdamag," nag-aalalang sabi ni Henry.

"P'wede bang hubarin mo 'yang jacket na suot mo?" ani Harvey na nasa likod ko.

Tumayo ako at umiwas sa kanila. I stood beside the dextrose stand. Hinawakan ko ang kamay na nagdudugtong doon.

"Kailangan magamot ang mga sugat mo," nahihirapang sabi ni Henry sa akin.

Inalis ko ang karayom na nakabaon sa kamay ko at mabilis na nagtungo sa banyo. Rinig ko ang pagkakaalarma ng kambal dahil sa ginawa ko.

Ini-lock ko ang pinto at sinimulang hugasan ang paa. It hurts even more when the water touched it. Naghilamos ako at napansing ang sugat lang sa mukha at sa palapulsuhan ang nalinis at nalagyan ng gamot. Sinubukan kong hubarin ang suot pero jacket pa lang ang natatanggal ay nanginginig na ako.

I just removed the jacket and washed my limbs. Pinilit ko rin ang sarili na tanggalin ang puro dugong jogging pants. Tinanggal ko ang dress at itinapon doon. I treated it like a cursed thing that will only bring me into bad circumstances.

Nang matapos hugasan ang mga binti ay isinuot ko na ulit iyong jogging pants pati na rin iyong t-shirt ni Toby. I don't have the courage to wash my legs. Kahit ako naman ang hahawak sa sarili, natatakot ako sa munting paglapat ng mga balat. Huminga ako nang malalim at isinuot rin iyong jacket at i-zi-ni-pper nang todo.

Paglabas ko ay napatayo ang apat na lalaking naroon. I held my breath and reminded myself that those are my family.

Napatayo si Marvin na may dalang mga bagong damit, nagulat sa itsura ko. The twins are just holding the dextrose and the dextrose stand. They are all calm except Toby. He was teary eyed when he scanned me. Napangiti ako nang bahagya at tinitigan din ang sarili.

"Ang dumi ko, 'no?" I think my raspy voice just made them worry more.

"Sienna," Toby croaked before running towards me.

I flinched when he hugged me. Agad akong humiwalay at lumayo. I can't even smile to assure him that everything's okay like what I always do before.

Humagulgol siya nang lumayo ako. He fell on his knees and covered his face.

"Sienna, ikabit mo na 'to, manghihina ka ulit," ani Harvey at ipinakita sa akin iyong dextrose.

"Magpalit ka muna ng damit," Marvin offered his clothes and smiled at me like there's nothing wrong. Ganiyan 'yan. Ayaw na ipapakitang mahina rin siya kapag lahat ng nasa paligid niya ay ganoon na ang nararamdaman.

"Ikaw na ang gumamot... sa sarili mo," nahihirapang ani Henry at ipinatong sa kama ang kit.

Dahan-dahan akong tumango.