All Alone

Chapter 15

May mga pagkakataon na mas pinipili kong kalimutan at takasan ang reyalidad kahit alam kong marami akong dapat problemahin at intindihin.

Kagaya ngayon.

I chuckled when Eve looked so surprised when the staff started singing happy birthday for him. The manager is holding a cake while the others are clapping their hands. Iba na raw ang naka-shift ngayon kaya binabati siya ulit.

I am here for him as a... partner? A friend? Supporter?

Years ago, when I discovered my mom's affair, I promised myself not to indulge in any relationships. Hindi ko ito iniisip noon dahil masyado akong abala. Masyadong abala sa pagsasayaw, sa pagsulat kay Papa, at abala rin sa pagbabago ng ugali para sa ibang tao.

Sa una lang naman kasi ako kinakaibigan. Eventually, they'll leave. Kaya akala ko noon, nasa akin ang problema. I tried to change my attitude to be friends with them forever. Ang iniisip ko kasi noon, kapag binago ko iyong pagiging tahimik at mapagsikreto ko, magtatagal ang samahan namin.

Pero naisip ko, will that really change everything? Ugali ko nga ba ang problema? O ang pag-iisip nila?

Looking back, I want to prod my younger self for trying to change my own personality.

Bakit ko babaguhin ang ugali ko para lang maging close sa ibang tao?

If my attitude is toxic, I'll definitely change it. But if there's nothing wrong with it and the people around me just don't like me for who I am, I won't change a single thing.

Then now, looking at Eve. Remembering how his cousins treated me. His family. The opportunities and how my views changed. I can say that I'm contented with everything I have. I am also fine with my attitude.

Hindi ko kailangang ipagpilitan ang sarili ko sa ibang tao na ilang beses akong iniwan. Itong mga nasa paligid ko, walang ibang ginawa kundi i-earn ang trust ko. Kahit anong tulak ko sa kanila palayo, nandiyan pa rin para sa akin.

I'm not really sure about what we are, but I'm kinda... contented. Sa ngayon siguro. Hindi ako sigurado kung bukas o sa makalawa ay ganito pa rin ang nararamdaman ko.

If ever that he likes to take it to a new level, papayag naman siguro ako. Pareho naman kami ng nararamdaman at mukhang wala naman kaming proproblemahin.

Ako lang 'yung may problema sa pamilya. Kagaya ng lagi kong ginagawa kapag ibinebenta ako, tumakas. Hindi ko alam kung dapat ko bang ipagpasalamat na sa mga tanga at wala rin naman masyadong ibubuga ako ibinubugaw. Iyon bang mga wala rin namang magawa para habulin ako.

I chuckled at my own thoughts. Ang pangit ng buhay na pinili ng nanay ko para sa 'kin. If my choice would be ballet, my few friends, and Eve, would it be nicer?

Speaking of Eve. I don't think I could ever tell him that part. It's a problem between me and my mother. Also, my step-father who considers himself a family but it's not. Labas si Eve roon. Kung maging malapit nga ba kami lalo, makakaya ko kayang sabihin sa kaniya?

Perhaps when all of this are over and I've succeeded persuading my mother to leave that drug addict alone.

"Thank you po, thank you so much," tumayo si Eve at nakipagbatian sa mga staff.

He's just so grateful. Kaninang umaga, nakita ko sa may bed table iyong cake na ibinigay sa kaniya pagkarating namin dito kaninang madaling araw. May tinidor sa gilid at paubos na. Inalok niya naman ako noon pero busog pa ako nang oras na 'yon kaya tinaggihan ko na lang.

Ngayon, talagang ipinakita niya rin ang kaniyang positibong reaksyon sa pagtikim noong kabibigay lang na cake. Kagaya kasi kanina, sinabi rin ng isang staff ngayon na isa mismo sa kanila ang naggawa noon.