All Alone

Chapter 19

"Dinala na namin dito lahat ng damit ni Ruth. P'wede ka na mamili ng gusto mong isuot niya..."

I suppressed a smile for Harvey when he came. Umiwas siya agad ng tingin sa akin at itinuro iyong mga dinala niya.

"Ito..."

"Salamat..."

"Maiwan muna kita," mabilis na aniya at tumalikod na sa akin.

"Harvey," tawag ko bago pa siya makaalis. He smiled at me when he faced me. "Salamat sa pagpayag na rito muna ako mag-stay."

His eyes softened after hearing what I said. Ayaw ko sa apartment namin nina Mama mag-stay. Ayoko rin sa amin ni Irina dahil bagama't wala naman masyadong nangyari roon, doon pa rin nagsimula lahat. That one fine day after coming back from a quick and tiring vacation.

"Alam mo namang para ka na naming anak. Matagal ka na rin naman namin pinipilit na rito muna tumigil pero alam din naman naming..." he stopped and although he tried to hide it, I saw him pinched himself. He slipped and I understand.

"Lalabas na nga ako! Pupunta rito sina Tobias mamaya!" mataray na aniya bago nagkukumahog na umalis.

I sighed and stared at the box that he brought. Lumapit ako roon at inisa-isa ang mga damit ni Mama. Kakaunti lang naman ang mga 'yon at halos lahat ay luma na. May mga bestida roon pero hindi niya na iyon sinuot muli simula nang mamatay si Papa. Ang pinakahuling beses ata na nakita ko siyang nagsuot ng ganito ay noong libing pa ni Papa.

Ang iba nga rito ay naluma na nang hindi niya sinusuot. I want to keep it but I know I can't move on if I keep on holding onto something that will just make me dwell on the past.

I smiled a little when I saw the old wedding dress of Mama. Noong bata pa ako, lagi ko itong sinusukat at ineensayo ang lakad papunta sa kunwaring lalaking pakakasalan ko. Mama would be so angry at me but sometimes would praise me a bit.

Napaupo ako sa kama nang makita ang uniform ni Papa. Ito atang box na ito ay si Mama pa ang nag-ayos. I guess these things are the ones that she wanted to forget. Kinuha ko iyon at inamoy. Still smells like him.

My family used to be a beautiful family. Nagkagulo-gulo lang noong nawala si Papa. And it was wrong. Kasi... dapat naging malapit kami lalo ni Mama sa isa't isa, dapat naging masaya kami kahit kami lang dalawa. It should've been enough. It would be enough.

Ginalugad ko ang kahon at nakitang hindi lang mga damit ni Mama ang naroon. I saw my baby album, their wedding album, and just a natural album where our pictures as a whole family was kept.

"Marvin..." I called when he went in.

Ngumiti siya at tiningnan ang kahon na nakapatong sa kama. Umikot siya at doon naupo sa kabilang dulo, malayo sa akin.

"I accepted the offer..." panimula niya.

I put Mama's dress in the bed and stared at it. This dress would look pretty on her. Hinalungkat ko ang kahon at marami pang mga bagay na nakita. I held out her wedding ring and analyze it. Huminga ako nang malalim bago inilipat sandali ang tingin sa kaibigan.

"That's good to hear," tanging nasabi ko at sinubukang isukat iyong singsing.

"Ninakaw... ko 'yung mga ID at papeles mo," pahina nang pahina niyang sabi.

Hindi na ako nagulat. Inaasahan ko na talaga 'yon. I'm more of... astonished. Na nahanap niya ang mga 'yon. I'm good at hiding things.

"Hindi ka galit?"

"Hindi," sagot ko at tinitigan iyong singsing sa kamay ko. It was too big, or my fingers are just too small.

"Tinanggap ko lang 'yun kasi sabi nina Henry kasama ka," he whispered. "Kunin ko lang daw 'yung ID mo okay na."