CASANOVA'S KARMA

Chapter 3: Tears/Hurt

Kathleen’s POV

 

Nag-aalala na talaga ako kay besiee dalawang araw na siyang di pumapasok. Ano kayang nangyari???

Sa pagkakaalam ko kahit makulit at pilyo si besiee never nyang pinapabayaan ang studies nya. Pataasan pa nga kame ng grades lagi e....

Tapos ngaun nag-absent sya nang wala man lang pasabi? I really need to talk to her... As in now na...

Calling Mica....

 

“Mica! Hello? Anong nangyari sayo? Okay ka lang ba? Bakit di ka pumapasok? Namiss kita bessy!:/ And I'm so worried bout you na......”

 

 

“Kathleen Fuentebel.* hik. Kela—nga-an kita. *hik. Kela-nga-an ko *hik ng ka-u-sa-ap *hik. ;((((((((((

 

 

“Besie? Anyare?? Wag mo naman akong pakabahin ng ganito. After class pupuntahan kita. Hintayin moko ha?? I’m hanging up na andito na ang prof ko for my last subject.. Babye. Wait for me!”

Dismissal Time:

 

 

Andito ako ngayon sa harap ng university para hintayin si manong driver dahil magpapahatid ako sa bahay nina Mica.

Nag-aalala na talaga ako kay besiee kaya sana naman dumating na si manong.. Laking gulat ko ng may isang magarang red na sports car [see the picture at the side] ang huminto sa harap ko and guess kung sino ang nag-drive.

Ang hinayupak na lalakeng kinahuhumalingan ng besiee ko. O.O O.O

“Tara sakay na hahatid kita.” ;))))

 

“Huh? Are you insane? Excuse me we’re not close not even friends we’re just acquaintances. Ayoko nga!!”

 

(1 message received)

 

 

Mica Almeda: Besiee. Hindi ko na kaya. Ansakit!!. ;(

 

 

Dahil sa sobrang taranta ko sa text na yun ni besiee sumakay ako sa sasakyan ng mokong na ‘to. Tutal parang close din naman sila ni besiee ko.

“Ihatid moko sa bahay ni Mica... Alam mo naman siguro ang papunta dun nu??”

 

“Hindi e. Turo mo nalang. Ibababa kita dun...”

Kulang kulang kalahating oras ang biyahe papunta sa bahay nina besiee kaya para hindi mamatay sa kaba pinili kong makipag-usap nalang sa lalaking to. Makulit e.. tss. \m/

Puno nang jokes ang lalaking to kaya di ko na napigilang ipakita sa kanya ang sweet side ko. Hep hep hep. Wag kayong mag-isip ng kung ano ah!!! What i mean is that napakita ko sa kanya ang masayahing ako. Yung ako na laging nakangiti. ;)))

Di ko namalayan andito na pala kame sa bahay ni Mica. Aalisin ko na sana ang seatbelt pero anak ng tipaklong diko maalis. Parang ang higpit di carry ng powers ko. >.< >.<

 

“Amin na ako ng magtatanggal”

Bago pako nakatanggi e dumungo na sya malapit sakin para alisin ang pagkakalock ng seatbelt ko, dahilan para magkalapit ang mukha naming dalawa. And that is freaking bad!!! :<

Sabay kindat pa sakin nung pabalik na sya sa seat nya. Inisnob ko lang sya tsaka inopen ang door ng sasakyan.

“Thanks for the ride. Bye”