DARK (Μετάφραση)

Chapter 59

Σε αυτά τα τελευταία κεφάλαια θα έχει πολύ κλάμα.Προειδοποίησα!! :'/

Harry's POV.

 

Μπήκα μέσα στο παρκινγκ, εφαρμόζοντας το χειρόφρενο και κλείνοντας την αναφλεξη. Παλεψα για να ξεκουμπώσω την ζωνη,τα χερια μου ηταν χαμενα.Τουλαχιστον όταν οδηγουσαν ειχαν έναν σκοπο,εντονα χωμενα στο τιμονι.Φαινοταν πως καταλαμβανονταν όταν δεν ειχα τιποτα και κανεναν να κρατησω,διαρκως νευρικα,δαγκωνοντας τα νυχια μου,τσιμπωντας το δερμα μου για να βεβαιωσω πως ημουν εδώ.Ξανα.

Το χειλος μου ηταν ελαφρα δαγκωμενο,μετατοπιζοντας με στην θεση μου.Ετριψα τα ματια μου με την κλειστη γροθια μου,μια αδυναμη προσπαθεια να καταπολεμισω την κουραση των ανησυχων νυχτων. Πιεσα το μανίκι του παλτου ψηλα,διπλοτσεκαροντας την ωρα. 4 λεπτα.

Με το ζορι μπορουσα να σταθω και να βλεφαρισω στον εαυτο μου στον καθρεφτη.Τα ματια μου ηταν περικυκλομενα με μαυρους κυκλους,χειλια σκασμενα και ξηρα.Δεν εμοιαζα με εμενα.Ηξερα πως εφταιγα εγω.Ειχα αναιρεθει.Και δεν φαινοταν να μπορουσα να επαναφερω τον εαυτο μου.

Ηταν στις 5:14 που εφυγα από την δουλεια νωρις μονο και μονο για να ειμαι σιγουρος.Ο Τομ με ειχε πιασει αυτή την φορα,λεγοντας μου πως ανυσηχουσε πως δεν εκανα καμια προοδο μετα από ένα μηνα μονος μου.Εχανα πελατες για να προπονω,με αποτελεσμα να εχω μια φθινουσα εβδομαδα δουλειας από τωρα μονο τρεις μερες.Δεν ειχα την καρδια να του πω πως ειχα σταματησει να προσπαθω.

3 λεπτά.

Ο σκουφος μου ηταν φορεμενος στο κεφαλι μου,ξανα κοιταχτηκα στον καθρεφτη πριν σκαρφαλωσω στο αυτοκινητο.Τα χερια μου ηταν παγωμενα,δαχτυλα μουδιασμενα και νυχια φαγωμενα.Το ψηλαφισμα των κλειδιων μου ηταν πιο προκλιτηκο για την αγχωδης θεση που ημουνα. 2 λεπτά. Το στηθος μου ειχε δυσκολια να κρατησει ειρηνη με την καρδια μου.Φανηκε πως οι φοβοι μου με κατεβαλαν ολοι σε μια στιγμη,πιεζοντας με να σφιξω τα ματια μου και να ξαπλωσω το μετωπο μου πανω στο παγωμενο μεταλο του σασι του αυτοκινητου.

''Οοο σκατα'' ανεπνευσα σε πανικο.

Όχι τωρα,παρακαλεσα πριν πιπιλισω σε μια ανασα που πιαστηκε στο λαιμο μου στο δρομο της για κατω.Γαμω.Καταφερα να σταθω χωρις βοηθεια,διαχνοντας τις ανασφαλειες μου για να περπατησω την μικρη αποσταση για το σημειο.