DARK (Μετάφραση)

Chapter 52

Η σκέψη του να δω τον Harry και το πάρτι εκείνης της βραδιάς με είχαν καταβάλλει καθ’ όλη την μέρα. Πέρασα την περισσότερη με το να αποφεύγω τον Dan, και τα πήγαινα αρκετά καλά έως ότου εισήλθε στην αποθήκη που ήταν η κρυψώνα μου για το μεγαλύτερο μέρος του απογεύματος. Ο χώρος που καταλάμβανα ήταν προς το πίσω μέρος, το φως σε αυτή τη συγκεκριμένη σειρά ραφιού έπρεπε να έχει αλλαχτεί εδώ και ένα μήνα, που σήμαινε πως έπρεπε να εργάζομαι στις σκιές.
«Βο;» Φώναξε.
Ο ήχος της σόλας να τρίβεται πάνω στα πλακάκια του πατώματος ήχησε γύρω στον χώρο.
«Σκατά.» Μουρμούρισα, ενώ κρύφτηκα περισσότερο σε ένα από τα ράφια.
Η επιθυμία μου για κάλυψη καταστράφηκε, σκοντάφτοντας σε ένα κουτί που είχα τοποθετήσει στο πάτωμα νωρίτερα. Η φασαρία από τα CDs και τους δίσκους να διασκορπίζονται στο κρύο πάτωμα μαρτύρησε την παρουσία μου. Ο Dan σύντομα στεκόταν από πάνω μου, τα μαλλιά του να πέφτουν πάνω στο μέτωπο του καθώς μου πρόσφερε το χέρι του. Το δέχτηκα, πρόθυμη να απομακρύνω την σκόνη από τα ρούχα μου. Το ήσυχο ‘ευχαριστώ’ λήφθηκε με ένα νεύμα: μετά από μερικά σύντομα δευτερόλεπτα γύρισα μακριά. Το ήξερα πως ήταν αγενές, αλλά δεν γνώριζα τι άλλο να πω, δεν μιλούσαμε ακριβώς τελευταία, αφότου κινήθηκε πισώπλατα. Δεν έπρεπε να το είχε πει στον Harry, όχι έτσι.
Έσκυψα κάτω ξανά, στοιβάζοντας τα αντικείμενα που είχαν πέσει από την υπερυψωμένη θέση τους, οργανώνοντας τα σε σωρούς. Με εξέπληξε όταν ένα επιπλέον ζευγάρι χέρια προστέθηκε στο να με βοηθήσει να τα ανακτήσω. Το αξιοπρόσεκτο τίναγμα του στόματος του με έκανε να πιστέψω ότι ετοιμαζόταν να μου γνωστοποιήσει τις σκέψεις του. 
«Συγνώμη, Βο.» Ο Dan ξέσπασε. «Το ξέρω πως δεν ήταν δική μου δουλειά να το πω, και νιώθω απαίσια για αυτό. Αλλά απλά ανησυχούσα για εσένα. Ο Harry όφειλε να γνωρίζει.» 
Η ξαφνική του απολογία με άφησε κάπως σαστισμένη. Ο Dan φαινόταν κάπως τρομοκρατημένος με την έλλειψη απάντησης μου, τοποθετώντας τον δίσκο κάτω και γυρνώντας για να καθίσει δίπλα μου. Και των δύο οι πλάτες μας ήταν γυρισμένες στο ράφι. Δεν περίμενα μια απολογία, περισσότερη προσοχή είχε δοθεί στην υπόθεση ενός επικείμενο αγώνα φωνών, αλλά αυτό ποτέ δεν συνέβη. Δεν ήμουν προετοιμασμένη.
«Εάν υπάρχει κάτι να κάνω για να επανορθώσω, θα το κάνω.» Ο Dan προσφέρθηκε.
Ανήσυχα τοποθέτησα το χέρι μου πάνω στο δικό του που βρισκόταν στο γόνατο του. Ελπίζω η απαλή άρνηση της προσπάθειας του να περιπλέξει τα δάχτυλα μας να μην έγινε αντιληπτή από τον Dan. Η χειρονομία δεν ήταν τίποτα παραπάνω από φιλική.
«Ήμουν κάπως ενοχλημένη με εσένα στην αρχή.» Παραδέχτηκα. «Αλλά καταλαβαίνω γιατί το έκανες, απλά ήθελες να με προστατέψεις και το εκτιμώ πραγματικά αυτό Dan.» 
Το μπλε των ματιών του φάνηκε να φωτίζεται, ανακουφισμένος που αυτό που είχε κάνει δεν άφησε ένα απαίσιο στίγμα στην σχέση μας. Αφαίρεσα το χέρι μου από το δικό του, βάζοντας το πάνω στον μηρό μου.
«Μπορούμε να γυρίσουμε στον τρόπο που ήμασταν πριν; Μου αρέσει να κάνω παρέα μαζί σου στην δουλειά.» Χαμογέλασε. 
«Φυσικά, με τον όρο ότι θα με βοηθήσεις να τακτοποιήσω όλο αυτό.» Έδειξα το χάλι γύρω μας.
«Βέβαια.» Γέλασε.
Η διαδικασία έγινε πολύ πιο εύκολη με ένα ζευγάρι χέρια επιπλέον, τοποθετώντας το κουτί πίσω στο ράφι, και περπατώντας στον όροφο του καταστήματος. Παρατήρησα την πιο επιφυλακτική συμπεριφορά του Dan, τον τρόπο που κινιόταν γύρω μου. Παρόλο που θάψαμε τις διαφορές μας, υπήρχε κάτι σχετικά με την κατάσταση που δεν ήταν φυσιολογικό. Ίσως είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί πόσο ήμασταν πρόθυμοι να φτάσουμε ο Harry και εγώ προκείμενου να λειτουργήσει η σχέση μας. 
«Θα κάνεις τίποτα μετά την βάρδια σου;» Ο Dan ρώτησε ανέμελα, χαμογελώντας σε ένα πελάτη καθώς του έδινε την απόδειξη και τα ρέστα του.
«Ναι, εμείς θα πάμε σε ένα πάρτι.»
Έσπρωξα τις τσάντες αλλαγής στην περιοχή του ραφιού κάτω από το ταμείο, σπρώχνοντας τα μαλλιά μου από το πρόσωπό μου μόλις τελείωσα.
«Εμείς;»
Μαζεύοντας τα μαλλιά μου που ήταν μπελάς στο ένα χέρι, τα έφερα πάνω από τον ένα ώμο.
«Ο Harry και εγώ, συγκεκριμένα το σπίτι είναι κάπου έξω στην εξοχή.»
Χτυπώντας κάτω στις τσέπες μου ανακάλυψα το κραγιόν που έψαχνα. Βγάζοντας το καπάκι και γυρνώντας το κάτω μέρος, το πέρασα πάνω από τα χείλη μου. Τα μάτια μου συνάντησαν του Dan, και γρήγορα συνειδητοποίησα πόσο έντονα με παρακολουθούσε. Έκλεισα το κραγιόν, βάζοντας το πίσω στην τσέπη μου.
«Αυτό θα έχει πλάκα.» Χαμογέλασε αδύναμη, η συνήθως χαρούμενη αύρα του να γίνεται λίγο πιο αμυδρή.
«Εσύ θα κάνεις κάτι;»
Τα χέρια μου πίεσαν στην επιφάνεια εργασίας στο πίσω μέρος της περιοχής του ταμείου, προσπαθώντας να ανυψώσω τον εαυτό μου για να καθίσω. Το να πω ότι ξαφνιάστηκα όταν ο Dan έπιασε την μέση μου είναι λίγο. Το σοκ είχε ως αποτέλεσμα εμένα να χτυπάω ηλίθια το κεφάλι μου στον ώμο του. Κλαψούρισα, τρίβοντας την χτυπημένη περιοχή με τα δάχτυλα μου.
«Είσαι εντάξει;»
Τα μάτια του πλάτυναν με ανησυχία, τα χέρια του ακόμα να κρατούν τους γοφούς μου. Γέλασα νευρικά, επιβεβαιώνοντας τον πως ήμουν καλά, μόνο τότε η παρουσία του υποχώρησε. Δεν ένιωσα τίποτα σε σύγκριση με το άγγιγμα του Harry, το δικό του σε ηλέκτριζε, έφερνε πεταλούδες στο στομάχι μου, με ζέσταινε. Αλλά με τον Dan δεν υπήρχε κανένας ενθουσιασμός.
«Σκέφτομαι να συναντήσω μερικούς φίλους μου και να κάνουμε λίγο χαμό στο γήπεδο του μπάσκετ.»
«Δεν ήξερα πως έπαιζες.»
«Ναι, δεν είμαι καταπληκτικός, αλλά έχει πολλή πλάκα.» Ο σχεδόν παιδιάστικος ενθουσιασμός που εξέπεμπε με έκανε να χαμογελάσω. «Εσύ ξέρεις να παίζεις;»
«Ω, όχι, όχι καλά.» Παραδέχτηκα.
Ήταν υποχρεωτικό στα μαθήματα γυμναστικής στο σχολείο να παίρνεις μέρος σε αθλήματα με μπάλες, αλλά ποτέ δεν ήμουν αρκετά καλή στην συνεργασία. Περνούσα την περισσότερη ώρα πέφτοντας στον πισινό μου. Αλλά εάν μου έδινες κάτι για να χτυπήσω την μπάλα, ας πούμε μια ρακέτα ή ένα ρόπαλο, εκεί ήμουν καλή.
«Ίσως θα μπορούσα να σου μάθω, να σε κάνω να βάλεις μερικά καλάθια.» Αστειεύτηκε.
«Δεν νομίζω ότι το μπάσκετ είναι το φόρτε μου.» Απάντησα χιουμοριστικά, κουνώντας τα πόδια μου πέρα δόθε.
Το γέλιο μου εξασθένισε καθώς σήκωσα το κεφάλι μου, ο Dan είχε βηματίσει πιο κοντά, το χαμόγελό του θερμό. Μετακινήθηκα ελαφρώς ενώ με παρατηρούσε έντονα, καθώς με τα δάχτυλα του έδιωξε μακριά μερικές τούφες μαλλιών μπροστά από τα μάτια μου.
«Μπορούμε να το δουλέψουμε αυτό.» Μίλησε απαλά. 
***
Ο Dan επέμενε στο να περιμένει μέχρι να φτάσει αυτός που θα με πήγαινε σπίτι. Συζητούσαμε έξω από το κατάστημα για περίπου 10 λεπτά, προτού το οικείο μαύρο αυτοκίνητο παρκάρει στο πάρκινγκ, μένοντας ακίνητο σε ένα σημείο όπου οι θέσεις παρέμεναν άδειες.
«Ο Harry είναι εδώ.» Ενημέρωσα τον Dan. 
«Ω, εντάξει, θα σε δω σύντομα, Βο.» Ο Dan χαμογέλασε, σκύβοντας ελαφρώς για να μου δώσει μια φιλική αγκαλιά.
Τα μάτια μου πλάτυναν σε ανησυχία καθώς μια πόρτα να χτυπάει δυνατά, κοιτώντας πάνω από τον ώμο του για να δω τον Harry να πλησιάζει έντρομος προς το μέρος μας. Μια εκκωφαντική αποφασιστικότητα τον έφερνε ακόμα πιο κοντά.