Man O To [BxB]

30

1957

Ahmet'im,
Evet, bütün gururumu ayaklar altına alarak sana yazıyorum yine. Ama bu sefer yazma sebebim biraz farklı.

Sana oğlumuzdan bahsetmek istiyorum, Ahmet Kemal'den. Umarım onu unutmamışsındır. Büyüdü, kocaman delikanlı oldu neredeyse. Yedi yaşına bastı daha geçen gün.

Ona köy işlerini öğretmeye başladım. Anlaşmamıza göre okumayı yazmayı sen öğretecektin ama geri dönmedin... Ona ben öğrettim okumayı. Tıpkı senin bana öğrettiğin gibi. Çok zeki bir çocuk, çok çabuk kavrıyor.

Daha küçükken çok sık hastalanıyordu. Herkes onun çok zayıf olduğunu, yakında öleceğini söyledi her seferinde. Ama o, benim cesur oğlum, her seferinde iyileşip ayaklanmayı başardı.

Biliyor musun? Artık yalnız da değil. Bunu söylemeyecektim ama bir oğlum oldu... Yaklaşık altı ay önce doğdu. Ve adını İrfan koydum... Umarım bana kızmazsın. Sonuçta o senin müstakbel oğlunun ismiydi, ama dayanamadım, ne olursun kusuruma bakma. Ahmet Kemal bizim oğlumuz ama İrfan benim kanımı taşıyor. Onu da bizim oğlumuz gibi düşünmek, bağışla ama, çok hoşuma gidiyor.

Evet, hala seviyorum seni. Hala özlüyorum. Seni hala yüreğimden başka bir yerde bulamadım. Acım hafifledi belki ama sevgim ilk günkü gibi aynı.

Bu arada, büyük ihtimal fark ettin; sen gitmeden önce evine gittim ve kasabadan aldığın küçük koku kutunu çaldım, bağışla beni. Onu açmaya dahi kıyamıyorum ama. Kokun uçup gidecek diye. Çok nadir, açıp kokluyorum. O zaman, yaşlar gözlerime, anılar zihnime, yakıcı bir acı yüreğime hücum ediyor.

Bu yazdığım kim bilir kaçıncı mektup... Tekrar yazabileceğim kağıt kalmadı. Her seferinde dayanamayıp sana olan aşkımdan bahsedip durdum.

Her neyse, sana yazma sebebim aslında şu: Ahmet'e senden çok bahsettim. Seni hiç görmedi ama görmeyi çok istiyor. En azından onun için, onu ziyaret etmeye gelir misin? İstersen beni hiç görme, yüzüme bakma, sen istemediğin sürece karşına çıkmam. Ama Ahmet Kemal için, onun  hatrına bir kere olsun gel. Oğlun, hiç tanımasa da seni çok özledi...

Bütün iyi dileklerimle,
Can İçi'n,
Kemal Candan.