Zimowy Zawrót Głowy [ZAKOŃCZONE]

~6~

Dzień zaczynał się rewelacyjnie. Nie zaspałam do pracy, a świadomość, że Robert dziś wyjedzie na kilka dni i nie będę musiała znosić jego towarzystwa, docinków oraz walki napawała mnie radością. Spokojnie zrobiłam sobie kawę i sączyłam ją łyk po łyczku. Jedyne, co spędzało mi sen z powiek, to to,że będę musiała wziąć do pracy czerwone szpilki. Były to bowiem jedyne eleganckie buty jakie miałam. Wstawiałam kubek do zmywarki gdy rozległo się charakterystyczne pukanie do drzwi  i nie patrząc w wizjer otworzyłam.Przed drzwiami stała czarna masa trzymająca w ręku moją aktówkę. Czy on musiał być taki przystojny? Czarne włosy, krótko przystrzyżone, wygolona, pociągła twarz ze zmieszanym wzrokiem i ciemno granatowy, ciepły płaszcz budziły we mnie dawno zapomniane uczucie, które schowałam gdzieś na dnie samej siebie.

-Dzień dobry. Zapomniałem Ci oddać aktówki. - powiedział i wyciągnął do mnie ramię z teczką, a pachniał przy tym tak, że zaszumiało mi w głowie.

-Dzięki,właśnie wychodziłam do pracy i szukałam jej. - odpowiedziałam i odebrałam zgubę.

-W tym idziesz do pracy? - spytał widząc moje czerwone szpilki,które stały w przedpokoju.

-Nie. Szpilki biorę na zmianę. - spojrzałam na niego i spostrzegłam zakłopotanie na jego twarzy. - Co jest panie Green? - spytałam.

-Jadę do kancelarii, po ostatnie dokumenty, możesz się ze mną zabrać. Jeśli oczywiście chcesz. -po raz pierwszy nie wciągnął mnie siłą do samochodu, tylko zapytał, a to do niego nie było podobne.

-W sumie mogę się z tobą jechać,daj mi tylko dziesięć minut i jestem gotowa. Dobrze? - spytałam.

-Będę czekał w samochodzie. -odrzekł, odkręcił się na pięcie i wyszedł.

Coś w nim się zmieniło, sama nie wiedziałam co. Jazda z nim w jednym aucie  nie należała do najprzyjemniejszych, milczał cały czas i nie zwracał na mnie uwagi, tak jakbym była powietrzem. Do kancelarii też weszliśmy oddzielnie, bo przypomniał sobie nagle, że zostawił w samochodzie jakieś ważne dokumenty.
Swoim zwyczajem rzuciłam aktówkę na biurko, wcisnęłam puchową kurtkę na wieszak i zamieniłam swoje ukochane, szare emu na czerwone szpilki,do których nijak nie pasowała granatowa marynarka w drobniutkie,białe groszki. Usiadłam za biurkiem, włączyłam komputer i  przeczytałam kilka e-maili, w których szef zlecał mi zadania na dzisiejszy dzień. Po ósmej pojawił się w sekretariacie mój szef.

-Dzień dobry Bell. - powiedział podając mi dłoń na powitanie.

-Dzień dobry Panie Green. -odpowiedziałam i odwzajemniłam uścisk.

-Czy mój syn może był dziś w kancelarii?-spytał zafrasowany.

-Nie panie Green. Jeszcze go nie było. - odpowiedziałam i zajęłam się swoją pracą.
Szef pokręcił głową i zniknął za dębowymi drzwiami swojego gabinetu.

Właśnie kończyłam sprawozdanie gdy do sekretariatu wpadła wielka czarna burza z zabijającym wszystko po drodze wzrokiem i rozwichrzonymi włosami.

-Ojciec u siebie? - wysyczała jadem czarna masa.

-Tak-odpowiedziałam cicho, a czarna masa z szybkością pioruna znalazła się przy dębowych drzwiach.

Łapał już za klamkę, gdy odwrócił się w moją stronę, zabił mnie wzrokiem i wycedził:

-Te buty nie pasują do tego miejsca, musi pani kupić coś innego!

Wparował do gabinetu, a mnie zatkało.O co mu chodziło? Kolejny totalny imbecyl z móżdżkiem kolibra. Zagotowałam się tak, że o mało para nie poszła mi uszami.Wizja kilku dni spędzonych w jego towarzystwie przybrała czarne barwy i byłam gotowa odmówić nawet kosztem utraty pracy.
Z gabinetu dało się słyszeć podniesione głosy obydwu panów Green na moje szczęście drzwi były tak grube, że nie słyszałam o, co się kłócą,bo chyba schowałabym się pod biurko.