မာယာကင်းမဲ့ ဇုန်
........................ အပိုင်း - ၆
ဆယ့်ငါးနှစ်ခန့်ကြာသောအခါ
"သားလေး အရမ်းနာနေလားဟင်..."
နှုတ်ခမ်းနားလေးမှာ ညိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ဒဏ်ရာကိုမေမေကကြည့်ပြီး
စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာမြင်တော့ ညီထွေးလည်း အတော်ပင်ဝမ်းနည်းသွားရသည်။
"သားအဆင်ပြေပါတယ် မေမေရယ်... ဒီဒဏ်ရာလောက်ကတော့ သားဘဝအတွက်မ
ထူးဆန်းတော့ပါဘူး"
နှုတ်ခမ်းနားလေးကို မေမေ အဝတ်စလေးမှာ ရေခဲတုံးတွေထုတ်
ပြီး ကျပ်ရိုက်ပေးသည်။ ပြီးမှ အနားမှာရှိတဲ့ ကိုရဲကို ကြည့်ကာ...
"သားကိုရဲ ၊ သားကအရမ်းသူစိမ်းဆန်တာပဲကွယ်... ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သားညီလေးဒုက္ခ
ရောက်နေတဲ့အချိန်မှာ သားက ကူညီပေးရမှာပေါ့။ အခုသားထွေးဒဏ်ရာရလာတာ
ကမင်းကြောင့်ဖြစ်တာဆို..."
ကိုရဲက ဘာကိုမှ ဂရုမစိုက်သလိုနှင့် ဧည့်ခန်းဆိုဖာခုံတန်းရှည်
ကြီးမှာ ခြေနှစ်ချောင်းစုံတင်ဆန့်ထားပြီး တစ်စောင်းမှီကာ လက်ထဲက ဖုန်းလေးကို
သာအာရုံစိုက်နေပုံနှင့်...
"ဟေ့ ငါမေးနေတယ်လေ..."
အမေလှမ်းအော်တော့ ကိုရဲ လက်ထဲကဖုန်းကို ဧည့်ခန်းစား
ပွဲပေါ်တင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ခြေဆန့်ပြီး တစ်စောင်းမှီထားတဲ့ ကိုယ်ကို တည့်တည့်ချ
ထိုင်လိုက်ပြီး...
"သူ့ဟာသူ မနေတတ်မထိုင်တတ်လို့ဖြစ်တဲ့ ကိစ္စလေမေမေ ။ သားနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲ"
သူနဲ့ဘာမှမဆိုင်သလို စကားကို ဘုဆတ်ဆတ်ကြီးဖြေလိုက်
တော့ ဒေါ်ရင်မွှေးမှာ ဒေါသစိတ်တွေ ဖြစ်ရင်း...
"သူက မင်းကို အကိုမို့လို့ ဝင်ကူတာလေ၊ ဒါကိုမင်းက မျက်ကွယ်ပြုပြီးဘာမှမဆိုင်
သလို လှည့်ထွက်လာတာ မင်းနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူးတဲ့လား ကိုရဲ"
"မေမေတို့ကတော့လုပ်ပြီဗျာ၊ တစ်ဆိတ်ရှိသားပဲ အပြစ်ကျနေတော့တာပဲ...ဒီအိမ်မှာ
နေချင်စိတ်ကိုမရှိတော့ဘူး..."
YOU ARE READING
မာယာကင္းမဲ့ဇုန္ ( မာယာကင်းမဲ့ဇုန် )Complete ( Z+U )
Non-FictionUnicode ကျွန်တော်တို့ အသက်ရှင်ခြင်းမှာ စည်းမလိုဘူး။ ကန့်သက်ချက်မလိုဘူး။ ဖြစ်ချင်တာကိုဖြစ်သင့်သလောက်လေးလုပ်ပြီးဘဝကိုအကောင်းဆုံးဖြတ်ကျော်ကြရတာချည်းပဲ။ ပညက်ချက်တစ်ခုအောက်မှာ ကိန်းဝပ်နေသမျှ ဘဝနွံထဲက ရုန်းထွက်နိုင်ဖို့ဆိုတာခက်ခဲနက်နဲတဲ့တိုက်ပွဲတစ်ခုသာသာ...
