MÜKEMMEL GELİN

34🥀 Cinsiyet Partisi

Medya - Galaksi

Sınır;

50 Oy

100 Yorum

200 Okunma

°Bölümün baya geç geldiğinin farkındayım, artık bu kadar bekletmemeye çalışacağım♡

İyi Okumalar🧚‍♀️

<><><>

"Çok mu abarttım ya?"

"Yok abla ne abartması? Bizi de maviye boyarsan her şey tam olacak." Kaşlarımı çatarak Volkan'a baktım.

Her yeri mavi renkle süslediysem ne olmuş yani?

"Sana burdan bi' çarpacağım Volkan, göreceksin benimle dalga geçmeyi!"

"Reyyan yenge.. bakma sen Volkan'a. Sadece biraz fazla mavi olmuş olabilir, yani misafirler geldiği gibi bebeğin erkek olduğunu düşünecektir." Merlin'in sözleriyle birlikte Volkan kahkalarla gülmeye başlamıştı.

"Volkan gülmesene ya! Yengem üzülüyor görmüyor musun!"

Surat asarak yan tarafımdaki sandalyeye oturdum.

"Erkek mi?" Duyduğum şaşkın sesle soluma baktım. Miran gelmiş ve hayranlıkla etrafa bakıyordu.

Merlin de Miran'ın sorusu üzerine kendisini tutamamış ve kahkahayı basmıştı.

Ay tamam! Erkek olsun istiyor olabilirim!

Kaşlarımı daha da çatarak kollarımı göğsümde birleştirdim.

"Cinsiyeti ben de bilmiyorum Miran efendi! Sadece süsleme bunlar!"

"Ne bileyim ben Ebru? Her yer mavi ol-" Miran dediği şeyi fark ederek sustu. Ardından Volkan ve Merlin'in kahkahaları dindi. Ortamı koca bir sessizlik kaplamıştı.

Ebru

Ebru

Ebru

Neden üzüldün Reyyan? İçinden bir Ebru çıkaran sen değil misin?

Her ne kadar buna ben sebep olsam da.. üzülmüştüm işte. Belki de kırılmıştım. Ağlamamak için yanağımı ısırmayı bir kenara bırakıp oturduğum yerden ayağa kalktım.

"Ben bir odaya kadar çıkacağım." Boğazımdaki yumru yüzünden tırtırlı çıkan sesimi umursamadan ilerledim. Miran'ın yanından geçerken kolumu tutmasıyla bir adım geriledim.

"Ben.. üzgünüm."

"Sorun değil Miran. Her şeyin sebebi ben değil miyim zaten?" Buruk bir tebessümle kolumu kendime doğru çektim. Olabildiğince hızlı adımlarla odama ulaştım. Duvarın dibine çökerek içimde tuttuğum gözyaşlarımı serbest bıraktım.

Sen istedin bunu Reyyan...

Sen istedin bunu..

Sen.

"Ben istedim bunu!" Hıçkırıklarım arasında ellerimi saçlarıma daldırdım. Gerçekler suratıma bir kez daha tokat gibi çarpmıştı. Hiçbir zaman onlardan kaçamayacaktım. Hiçbir zaman mutlu bir hayatım olmayacaktı. Hep bir yerden bir pürüz çıkıp her şeyi alt üst edecekti.. nasıl mutlu olacağımı düşünüyordum ki zaten? Ben mutluluğu hak eden biri değildim.

Kendime çektiğim bacaklarıma kafamı koydum ve kollarımı karnıma sardım.

"Düzelir sandım.. senin varlığınla biraz olsun hayat yüzüme gülmüştü ama nedense şimdi fark ediyorum her şeyi. Geçmiş peşimi bırakmayacak.." Kuruyan gözyaşlarımla birlikte ayağa kalktım ve pencerenin önüne geçtim. Gökyüzü ve yeşilliğin içimi huzurla doldurmasına izin verdim. Gözlerimi yumdum uzun bir süre. Kendimle yüzleşmekten hep kaçmıştım fakat şimdi..