"Her şey sadece senin içindi. Seni üzmek için , senin canını acıtmak için. Seni görevine hazırlamak için. Senin bir ruhun vardı Hannah, ve biz onu almalıydık."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''Hadi uyanın. Konuşmamız lazım.'' Michael'in seslenmesiyle herkes uyandığında battaniyeye oturdum. Jenny'nin belli belirsiz gözleri dolmuştu ve yere bakıyordu. Onu o kadar hayal kırıklığına uğratmıştım ki. Michael'ın da Jenny'nin halini gördüğünü farkındaydım çünkü kızgın bir şekilde doğrudan bana bakıyordu. Rahatsız bir şekilde kıpırdanıp gözlerimi kaçırdım. Buna hiç ama hiç hakkım yoktu. Üzülmeye hakkım yoktu, rahatsız olmaya hakkım yoktu. Hatta yanlarında bile olmaya hakkım yoktu. Onlara yalan söylemiştim, hepimizin hayatı tehlikedeyken onlardan büyük şeyler saklamıştım. Ve hala da onlardan benimle gelmelerini bekliyordum. Kasabanın içine girip hayatlarını hiçe saymalarını, sadece ben ve kardeşim için kendilerini feda etmelerini bekliyordum. Ne büyük bencillik.
Hani bazı zamanlar olurdu, yaptığınızın kötü bir şey olduğunu bilirdiniz. Yaptığınız şeyin felaketle sonuçlanacağını bilirdiniz. Ama yine de yaparsınız. Benim hayatta verdiğim seçimlerin çoğu böyleydi işte. Asla sonu iyi bitmezdi. Ama yine de yapmam gerektiğini düşünürdüm. Ve yapardım da. Bu seçim de aynen böyleydi işte. Hiç bir tehlike olmadan kasabadan çıkıp gitmeliydim. Kardeşim burada olmayabilirdi bile. Birisi bizi görebilirdi. Otele geri getirebilirdik. Hatta bizi oracıkta öldürebilirlerdi bile. Ama ben her şeye rağmen gidecek ve kardeşimi arayacaktım.
''Artık konuşmalıyız değil mi?'' Göz ucuyla Jenny'ye baktım gözünü silmişti ama hala kafasını kaldıramıyordu. Harry esneyerek doğruldu. ''Evet, iki seçeneğimiz var. Birinci güvenli bir şekilde kasabadan ayrılıp başka bir yere gitmek. Diğeri ise şeytanlar ve bizi öldürmek isteyen yüzlerce iblisin olduğu bir kasabanın içine girmek. Bence seçmemiz gereken şey belli.'' Gözlerimi kapattım. Haklıydı. Onları şeytanların ortasına sokuyordum. ''Tamam, sizden gelmenizi istemem bencillikti. Ben kendim giderim. Siz yolunuza devam edin. Güvenli bir yer bulun. Ve hayatınıza devam edin. Ama ben hiçbir yere gitmiyorum.''
Becky bana dönüp elimi tuttu. ''Seni yalnız bırakmayacağız. Bence de bu düşündüğün şey akıl karı değil ama, madem kararlısın. Seni kollamak için orada olacağız. Değil mi Jenny?'' Herkes Jenny'ye döndüğünde yavaşça başını kaldırdı. Göz göze geldiğimizde ikimizde kendimizi ağlamamak için zor tutuyorduk. Başımı biraz eğip üzüntüyle ona baktım. ''Evet, seni yalnız bırakamayız.'' kendimi tutamayarak hafifçe güldüğümde kafamı salladım. ''Teşekkür ederim.'' Onca şeye rağmen yanımdaydı. Bana ne kadar kırgın olsa da , benden ne kadar şüphe duysa da yanımdaydı. Gülümseyerek arkama yaslandım.
''Siz gerçekten delirmişsiniz.'' Becky eliyle Harry'yi susturduğunda sessizlik olmuştu. ''Bakın, yola çıkarken beraberdik, yolun sonuna kadar da beraberiz. Birbirimize verdiğimiz sözü ne çabuk unuttunuz. Hani hepimiz birbirimizi canımız pahasına koruyacaktık. Bu mu sizin sözünüz? Eğer hep beraber olursak bize bir şey olmaz. Çok kısa sürecek. Gece eve gireceğiz. Yemek alacağız. Taylor'u alıp çıkacağız. Ve buradan gideceğiz.'' Bir süre herkes sessiz kalmıştı. Çok geriliyordum. Eğer kavga çıkarsa işler iyice sarpa sarardı. Oysa şuan herkesin düşündüğünü ve bir karar verdiklerini görebiliyordum.
