"Her şey sadece senin içindi. Seni üzmek için , senin canını acıtmak için. Seni görevine hazırlamak için. Senin bir ruhun vardı Hannah, ve biz onu almalıydık."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Veronica'nın cenazesi bittikten sonra yemek odasına geçmiştik. Hannah yalnız kalmak istemişti. Zaten o çoğu zaman yalnız kalıyordu. Bize hiç bir şey söylemeden kara kara düşünüyordu. Bir anda yaralanmış olarak dönüyordu, her an bayılacak gibiydi, çoğu zaman eli alnından düşmüyordu... Kısaca canım arkadaşım, Hannah Thompson.. Korkunç bir haldeydi..
Tabi az önce söylediklerini atlamamalıydım. Rüyalarının gerçek anıları olabileceğini düşünüyordu. Ki ona inanıyordum, burada olan çoğu şey onunla alakalıydı. Bunlara anlam veremiyordu ve hiç bir şey hatırlamıyordu. Eğer rüyaları bir şeyleri çözmemize yardım edecekse onu kafasına vurarak bile uyutabilirdim.
Kafamı kaldırıp arkadaşlarıma bakındığımda Michael'la göz göze geldik. Destek verircesine gülümsemişti. Bende gülümsedim. En baştan bu yana Michael'la aramızda çok şey değişmişti. Dışarıya kaçtığımız gece, o kucağımda uyurken hayatımda en güvende hissettiğim an olduğunu biliyordum. O benim hikayemi biliyordu, ben onunkini.. Belki çok salakçaydı ama, aramızda bir bağ olduğunu hissediyordum. Gülümsediğinde bende gülümsemeden edemiyordum.. Her göz göze geldiğimizde içim bir değişik oluyordu.. Kesinlikle ama kesinlikle bir çıkmaza girmiştim.
''Vay be.. 8 kişi kaldık..'' Becky'ye döndüm.. Gözleri korku doluydu. Hepimizin çok korktuğu apaçık ortadaydı. Sıradaki kim diye düşünmeden edemiyorduk. ''Hayatımda ilk defa bir şey başardım. Bir ortamda ilk 8'e kaldım.'' Michael'ın söylediği şeye kendimi tutamayıp güldüğümde diğerleri de gülüyordu. Gülerek mırıldandım. ''Kanalıma hoş geldiniz arkadaşlar, bugün otelde hayatta kalmaya çalışıyoruz..'' Herkes gülerken Isac de katılmıştı. ''Ölmeme challenge..''
Kahkaha atarken kendimi tutamıyordum. ''2 metrelik canavar kışkırtma..'' Becky de karnını tuta tuta gülüyordu. ''Sarmaşık tırmanma turnuvası yapıyoruz..'' Keşke şuan gerçekten de öyle olsaydı, bir youtube videosu için burada olsaydık.. Ama burası gerçekti ve video çekme taklidi yaparken bu fazla ironik geliyordu..
En sonunda gülüşlerimiz iç çekişlere döndüğünde gözümden akan yaşı sildim. Az önce bir arkadaşımızın cenazesini yaptığımızı saymazsak ne kadar da mutluyduk ama.. Harry alayla burnundan güldüğünde ona baktım. ''Gerçekten burada sadece video çekmek için bulunuyor olabilirdik, tabi birileri aramızda olmasaydı.'' Gülüşüm anında solmuştu. ''Nasıl yani?''
''Belli değil mi? O yokken ne kadar mutluyuz baksana. Her şey yolunda, o geldiği anda mahşer alanına dönüyor.'' Yerimde doğruldum. ''Onun hiç bir suçu yok, en az bizim kadar masum.'' Harry yüzünü buruşturmuştu. ''Buna inanmamı bekleme, o gün onu bulduğumda hiç masum durmuyordu.'' Gülerek yüzüne baktım. Tamam Hannah ile aramız bozulmuş olabilirdi, hatta ona kızgınken suçlu olduğunu söylemiştim ama artık böyle bir şey olmadığını anlamıştım.
