"Her şey sadece senin içindi. Seni üzmek için , senin canını acıtmak için. Seni görevine hazırlamak için. Senin bir ruhun vardı Hannah, ve biz onu almalıydık."
Annemin elinden tutmuş, caddede yürüyorduk. Ben gülümsüyordum. Annem ise her zamanki gibi ciddi yüz ifadesini koruyordu. Pileli beyaz elbisemin ucunu düzelttim. Bu benim en sevdiğim elbiseydi. Her gün bunu giyerdim. Ve en sevdiğim ayakkabıyı da giymiştim. Bugün çok güzel olmalıydım çünkü annem önemli bir gün olduğunu söylemişti. Ama minik beyaz ayakkabılarım ayaklarımı vuruyordu. Durup ayakkabımı düzeltmeye çalıştım. Ama annem beni çekiştirdi. Sanırım durmamamız gerekiyordu.
Sonunda geldiğimizde gözlerimi ayakkabımdan çekip önüme baktım. Koskoca bir binanın önündeydik. Koca cam kapının üstündeki yazıyı okumaya çalıştım. Annem bana az çok harfleri öğretmişti. La Mozelina...
''Burası neresi anneciğim?''
''Evimiz Hannah, evimiz..''
Biraz korkmuştum. Bu bina pek de neşeli durmuyordu. Merdivenleri çıkıp içeri girdik. Hemen girişteki masadaki kadın ayağa kalktı. Ve annemin önünde eğilip selam verdi. Çok iyi birine benziyordu. Bende kadına gülümsedim. Ama o bana o kadar değişik bakmıştı ki. Sanki orda yokmuşum gibi.. Annemin eline sımsıkı sarılıp yürümeye devam ettim.
Şimdi içi bembeyaz olan bir asansöre binmiştik. O kadar ışıklıydı ki gözlerimi kapattım. ''Nereye gidiyoruz anneciğim?'' Annem ise cevap vermemişti. Ayaklarımla oynamaya başlamıştım. Annemin bana cevap vermemesi çok alıştığım bir şeydi.
En sonunda durduğumuzda asansörün kapısı açıldı. Upuzun bir koridora girmiştik. Burası tam bir hastane koridoruydu. Ama ben hastanelerden nefret ederdim! Hastane için nasıl güzel giyinebilmiştim?!
Bir sürü doktor önümüze dizilip selam verdiklerinde gözlerim doldu. O kadar korkuyordum ki.. Annemin arkasına saklanmak istedim ama o bana kızgın kızgın bakıp yanına geçirmişti. Ama ben gitmek istiyordum. Bir odaya girdiğimizde nefesimi tuttum. Ağlamaya başlamıştım. Burası bir oda değildi ki. Annemin defterlerinde gördüğüm ameliyathane denen korkunç yerdi!
''Anne , gitmek istiyorum. Lütfen..'' Annem beni dinlemeyip elimi bıraktı. Beyaz saçlı yaşlı bir adam önümde durduğunda ,önlüğündeki kanları gördüm. Her yerinde ,her yerinde kan vardı. Ağlayarak çığlık atarken kapıya koşmaya çalışıyordum. Ama adam beni yakalamıştı. ''Anne yardım et!'' Oysa annem hiç hareket etmiyordu, bana yardım etmeye çalışmıyordu. Doktor beni yatağa bağlarken annem kafasını eğip bana sıcakçagülümsemişti.
''Korkma Hannah, ben buradayım.''
. _ . _ . _ .
Veronica'dan
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
