KAÇIŞ (Tamamlandı)

Bölüm 24: Kendi Yansıman

24. Bölüm: Kendi Yansıman

''Artık eski Hannah değilim.''

Çınlayan kulaklarımda tek bir ses yankılanıyordu, daha önce hiç duymadığım bir ses... ''Ondan bir canavar yarattılar.'' Kimsin sen Hannah?

''Hannah?'' Arkamdan Becky'nin korku dolu sesini duyduğumda yutkunarak arkama döndüm. ''Ne yapıyorsun? O yerdeki?'' Yerde parçalanmış bir şekilde duran kameraya baktığımda Becky de sorgulayan bakışlarını yüzüme dikmişti. ''Bizi izlemeleri çok sinirimi bozuyor." Becky pek inanmışa benzemiyordu ama bunun onun da sinirini bozduğunu bildiğim için en iyi bahane buydu. 

Becky bakışlarını bir an bacağıma indirdiğinde korkuyla irkildi. ''Ne oldu sana böyle?!'' Koşarak yanıma gelip eğildiğinde ofladım. ''Önemli bir şey değil cidden.'' Bana ölümcül bakışlar attığında ağzımı kapatmıştım. Bir an kesiğe elini bastırdığında acıyla inledim. ''Ne yapıyorsun!'' 

''Bu çok derin! Nasıl yaptın bunu?'' Bacağımı çektiğimde o da ayağa kalkmıştı. ''Bu salak kamerayı parçalarken oldu. Eğilmiştim ve bir anda kesildi işte.'' Becky alayla kafasını salladı. ''Bana yalan söyleme!'' Jenny bir anda içeri girdiğinde ona döndük. ''Sakin olun. Sesiniz ta koridorun başından duyuluyor. Ne oluyor ya?'' 

Becky eliyle bacaklarımı gösterdiğinde Jenny ufak bir çığlık atmıştı. ''Ne oldu?'' Yanıma geldiğinde geri çekildim. ''Hiçbir şey. Lütfen bunu büyütmez misiniz?'' Becky de yanıma geldiğinde artık hepimiz fısıldıyorduk. ''Konu senin bacakların değil. Konu yalan söylemen.'' Jenny bana hayal kırıklığına uğramış gibi baktığında artık dolan gözlerime mani olamıyordum. ''Ama bu doğru!'' 

Kendime bir türlü doğruyu söyleyemediğim için o kadar kızgındım ki, birisi daha üstüme gelirse hüngür hüngür ağlamaya başlayacaktım. Jenny eskiden söylediğim tüm yalanları öğrendiği için daha da hayal kırıklığına uğruyordu. Becky ise olanları öğrense benim hakkımda ne düşünür hiçbir fikrim yoktu.

Jenny dolu gözlerle kafasını salladığında ona döndüm. ''Bak bize neden yalan söylüyorsun bilmiyorum Hannah, gerçekten anlamıyorum. Ama, hepimiz ölüyoruz ve eğer bize bir şey söyleyeceksen artık bekleme lütfen. Eğer bildiğin bir şey varsa, bizden saklama. Artık saklayacak vakit yok.'' 

Bir süre durakladıktan sonra derin bir nefes aldım. Saklayacak vakit yok. Söyle gitsin. Sadece söyle Hannah. ''Hiçbir şey bilmiyorum.'' Jenny burnunu çekip anında odadan çıkarken Becky de kollarını göğsünde birleştirmiş öylece duruyordu. ''Jenny bekle!'' Bir anda durduğunda ben de bocalamıştım. Kendini tutarak bana döndüğünde ağladığını görebiliyordum.

''Kendimi tutacaktım. Hiçbir şey söylemeyecektim ama yapamıyorum! Hannah sen, ben artık sana güvenemiyorum bile. Her şeyi unutup senin yanında oldum, affettim. Umursamadım bile, sadece senin mutlu olmanı istedim. Ama sen, sen hala aynısın. Yalancısın, bir şeyler saklıyorsun ve biz ölüyoruz.''

Gözlerimden yaşlar akarken onun elini tutacaktım ama kendini geri çekmişti. ''Daha Becky'e hiçbir söylemedin bile, değil mi?'' Donakaldığımda gözlerimi kapattım. İşte şimdi yanmıştım. Becky'nin hareketlendiğini duyduğumda ona baktım. ''Neyi söylemeyecektin?'' Jenny hiç bir şey demeden hışımla odadan çıkmıştı. ''Neyi söylemeyecektin Hannah?'' 

Hiç bir şey söyleyemediğimi fark edince o da odadan çıkmıştı. Süper. Şimdi iki yakın arkadaşımı birden kaybetmiştim. Durum, benim açımdan oldukça berbat bir hal alıyordu ve ben ağlamaktan başka hiç bir şey yapamıyordum. Burada o kadar kapana kısılmış ve esir alınmış gibi hissediyordum ki. Gerçekten bir serçeydim ve kafesimin içinde debeleniyordum sanki.