KAÇIŞ (Tamamlandı)

Bölüm 5: Kim Bu Natasha?

5. Bölüm : Kim bu Natasha?

Hani hepimizin hayatında bir dönüm noktası olurdu ya.. Bazı anlar olurdu, bazı dakikalar, bazı saatler... Ve sonra tüm yaşamınız değişirdi.. O gece, balo salonunda.. Bu 13 kişinin hayatı tümüyle değişmişti. Tüm korkularımız, günahlarımız, sevinçlerimiz, mutluluklarımız.. Bir anda altüst olmuştu ve buna müdahale edemezdik. Hayatımız gözümüzün önünde yok oluyordu. Eminim hepimiz düşünmüştük, o dönüm noktasını.. Hayal etmiştik.. O an asla farkında değildik belki de.. Ama artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Ve evet, hayaller koca bir yalandı..

.-.-.

2 gün sonra

Koşuyorduk. Nereye gittiğimizi bile bilmeden, bir çıkış yolu arıyorduk. Artık ayaklarımı bile hissetmiyordum. Ve o an , hepimizin durmasını sağlayacak bir çığlık sesi duyuldu...

''Hannah. Nasıl bu kadar çok uyuyorsun anlamıyorum ki.''

''Sana da günaydın Jen. Hemen uyanmam gerekiyordu çünkü bugün o kadar dolu dolu geçecek ki.. Ne kadar güzel , acayip mutlu bir gün. O yüzden erkenden kalkmalıyım dimi? ''kinayeli cümleme karşı oflayıp yanıma uzanmıştı.

''Belki bugün eve gideriz ha?'' Bana dönüp umutla baktığında bir an ağlamak istedim , sarsıla sarsıla ağlamak.. ''Belki Jenny, belki..''

''Amma konuştunuz ya! '' Becky gözlerini ovuşturarak bize kızdığında bir anda kendimi Becky'de kaldığımız gece ki gibi hissettim. Sanki pijama partisinde uyumayıp Jen'le dedikodu yaparken Becky'yi uyandırmışız gibi... O an o kadar uzak geldi ki durum kahkaha atmaya başladım. Jenny de bana katılmıştı. Deli gibi gülüyorduk. Becky de kendini tutamayıp gülmeye başladığında cidden kafayı yemiştik.

''Neye gülü-gülüyoruz bi-biz? ''jenny gülmekten doğru düzgün cümle kuramadığında daha çok gülmeye başladım.

Veronica kapıdan bize bakıp yürüyen balık görmüş gibi olunca gülmemiz daha da artmıştı. ''Delirdiniz mi siz?''

''E-evet.''dediğime karşılık biraz daha güldüğümüzde sonunda gülüşümüz iç çekişlere dönmüştü.

''Patlama noktamız buydu sanırım. '' gerçekten Becky'ye hak veriyordum. İçimizde biriktirip biriktirip durmuştuk. Şimdi patlamıştık resmen.

''Cidden kafayı yedik, bayağı delirdik resmen.'' Jenny'nin dediğine kıkırdadım.  Delirmekten başka elimizden ne geliyor ki...

"Şimdi ne yapacağız, oturup ölümü mü bekleyeceğiz? ''Ranzanın üst katına çıkıp uzandım. Ayaklarımı tavana yaslayıp kafamı da aşağı sarkıttım. Jenny de kıkırdayıp yanıma geldiğinde aynı şeyi yaptı. Becky başka bir dilde ,sanırım ispanyolcaydı, bir şeyler mırıldandıktan sonra gülerek yanımıza gelip aynı şeyi yaptı. Jenny feel it still şarkısını mırıldanmaya başladığında gülerek ona katıldık.

Neşeli kısımlarda ayaklarımızı sallayarak çarpıştırıyorduk. Şarkı bittiğinde iç çekerek Jenny'ye sarıldım. Becky de Jenny'ye sarıldığında gerçekten acınacak bir haldeydik. Bu sabah hareketlerimiz o kadar dengesizdi ki bir ruh hastalıkları hastanesine kapatılmalıydık. Ah bir dakika , onun yerine otele kapatılmıştık. Kendi ironime aklımdan güldükten sonra buradan nasıl çıkabileceğimizle ilgili planlar düşünmeye başladım. Ama tabi ki aklıma hiçbir şey gelmedi.

İki gündür sadece çaresizce otelde çıkış yolları arıyor, bir pencere , kapı bulma umuduyla dört dönüyorduk. Ama sonuç koca bir sıfırdı. Burada hiçbir kaçış yolu yoktu.