"Her şey sadece senin içindi. Seni üzmek için , senin canını acıtmak için. Seni görevine hazırlamak için. Senin bir ruhun vardı Hannah, ve biz onu almalıydık."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sakin ol..
''Senin suçun!''
Gözyaşlarımı silmeye çalıştım. ''Nasıl bunu söylersin!'' Gözleri dolu dolu bir köşeye sinmiş Jenny'ye ve hemen yanındaki Becky'ye baktım. ''Siz de mi böyle düşünüyorsunuz?'' Tanya Veronica'yı tutmaya çalışıyordu ama Veronica tam bir harabeydi. ''Senin suçun! Sen gönderdin onu oraya!'' Sesi cümlenin sonuna doğru kısılırken yere çökmüştü. ''Ben hiçbir şey yapmadım! Hiç bir şey yapmadım! Anladın mı?!''Sesim her yerde yankılanırken hıçkırmaya başlamıştım. ''Hiçbir şey!''
''Sen günlerdir Hannah değilsin bile! Artık senin kim olduğunu tanıyamıyorum bile!'' Jenny ağlayarak bana bağırırken söyleyecek bir şeyim kalmamıştı bile. ''Neden sadece bana güvenmiyorsunuz? Bu kadar mı zor?''
''Güvenmek mi? Hannah ne güvenmesinden bahsediyorsun ya sen? Sen tam olarak ne olduğunun farkında mısın acaba? Görüyor musun? 9 kişi kaldık! Bunu görebiliyor musun?'' Kafamı salladım. ''Böyle söyleme. Bu benim suçum değildi.'' Becky arkasını dönüp gittiğinde gözlerimdeki yaşlar tükeniyordu sanki.. ''Sorun da bu ya.. Artık bundan emin olamıyorum..''
O kadar hayal kırıklığına uğramıştım ki bir an bayılmanın eşiğine gelmiştim. Elim tutunacak bir yer ararken boşluğa düştüm. Tutunacak kimsem kalmamıştı..
Arkamı dönüp koşmaya başladığımda arka fonda ağır bir müziğin çaldığına yemin edebilirdim. Sanki ağır çekimde koşuyordum, saçlarım geriye doğru savruluyordu.. Müzik eşliğinde gözyaşlarım tüm yüzümü kaplıyordu. Sahnede kesik kesik Sally'nin anıları beliriyordu. Burası hiç umudun kalmadığı kısımdı. Tüm izleyicilerin gözlerinin dolduğu, bana acıdıkları sahneydi.
Ve labirentin hiç girmediğimiz kısımlarında bir duvara yaslanarak yere çöktüğümde sahne bir anda kesildi.
''Ben hiçbir şey yapmadım..'' Hıçkırıklarım duvarda yankılanırken ağlamaktan nefes alamıyordum. ''Yeter artık..''
''Ne yapıyorsanız yapın ama lütfen bitsin, lütfen.''
Ve işte bu da benim tam anlamıyla çöktüğüm sahneydi. Yorulduğum, tükendiğim sahne..
''Hannah?'' Kafamı kaldırmamla Michael'i görünce tekrar yüzümü kapatmıştım. ''Git başımdan.'' Biraz daya yaklaştığını duyunca burnumu çektim. ''Haklı olduklarını biliyorsun.'' Alayla kahkaha atıp yüzüne baktığımda oldukça mutsuzdu. ''Anladım, orada bana bağırmanın yeterli olmayacağını düşündün ve gelip beni burada da azarlamaya karar verdin değil mi?'' Söylediğim şeye tekrar güldüğümde deli gibi gözüktüğüme emindim. Bir yandan ağlıyor bir yandan gülüyordum.
