Uyumsuzlar

Benim

"Bu saate kadar neredeydin?" diye soran babam ile "İşteydim! Hani sırf senin için para kazanayım diye işe verdin ya beni!" diye bağırdım sinirle.

"Çağnur benimle doğru konuş! Seni ayağımın altına almayım." demesi ila alaycıl bir şekilde güldüm. 

"Daha düzgünce konuşamıyorsun bile. Sarhoşsun ve o içtiğin içkileri benim zorlukla kazandığım para ile alındı!" diye bağırdım sinirle. 

Bir anda bana tokat atması ile sinirle "Sana katlanmak zorunda değilim! Ne halin varsa gör!" diye bağırdım ve evden çıktım. 

Ben Çağnur Aslan. On sekiz yaşındayım. Lise son sınıfa geçtim. Annem ben daha üç yaşındayken evi terk edip gitti. Aradan on beş sene geçmesine rağmen yüzü hali gözümün önünde. 

Annemin evi terk etmesinin üzerine babam anne tarafındaki herkesle iletişimi kesti. Zaten oradan kimseyi tanımıyorum.

Anneme çok kızıyorum. Neden beni de yanına almadı? Üç yaşında savunmasız bir çocuktum. Onun bakımına, beni korumasına ihtiyacım vardı. 

Babama gelirsek ayyaşın teki. Bir işleri becerebilme kabiliyetim gelişmeye başlaması ile beni çalıştırmaya başladı.

Apartmandan da tam çıkmıştım ki kapının önündeki siyah renkli lüks üç araç dikkatimi çekti. Acı bir gülümseme ile onlara baktım. Benim yaşadığım hayata bir de onlara bakın.

Arabalardan birinden orta yaşlı bir adam çıkınca merakla ona baktım. Varlıklı birisine benziyordu. Böyle bir yerde ne yaptığını açıkça merak etmiştim. 

Bana yaklaşıp "Bu apartmanda mı yaşıyorsun?" diye sordu. 

"Evet, burada yaşıyorum." dedim ama içimden bir ses "Yaşıyorum değil yaşıyordun. Az önce evi terk ettin." diyordu. 

"Çağnur Aslan burada mı yaşıyor?" diye sorması ile sessizce yutkundum. Babam yine hangi kumar borcuna hangi pis işe girip benim adımı vermişti?

"Benim. Buyurun." dedim korkarak.