Uyumsuzlar

Belki de

Batuhan'dan Devam

Ameliyathanenin önünde beklerken koridora Murat Bey ve eşi geldi. İkisi de Çağnur'un vurulma haberiyle yıkılmış görünüyorlardı. 

"Durumu nasıl?" diye sordu Murat Bey. Ona verebileceğim hiçbir cevabım yoktu. Hiçbirimizin cevabı yoktu. Gözü gibi sakındığı yeğenini şehir dışına çıktığı ilk günde koruyamayıp vurulduğunu, durumunun ağır olduğunu nasıl anlatabilirdik?

"Durumunu henüz bilmiyoruz. Birde efendim ablanızı bulduk." dedi Fatih. 

Murat Bey duyduklarını kavramakta zorluk çekermiş gibiydi. Biricik yeğeninin acısından sonra seneler önce evi terk eden ablasının haberini duymak onu şaşırtmışa benziyordu. 

"Bulduk derken neyden bahsediyordunuz?" diye sordu Murat Bey.

"Kaçırıldığımız depoda tutsak tutuluyormuş. Şimdi yüzeysel yaralarına bir doktor bakıyor." dedi Kerem.

"Hangi odada?" diye sordu Murat Bey.

"Buradayım ablacım." diyerek gelmesi ile Murat Bey dayanamayarak ablasına sarıldı.

O sırada ameliyathaneden doktoru Tanju Bey çıktı. Endişeyle yanına gittik.

"Çağnur iyi mi?" diye sordum. Lütfen sağ salim o ameliyathaneden çıkmış olsun.

"Buraya gelene kadar çok kan kaybetmişti ve elimizden hiçbir şey gelmedi. Başınız sağ olsun." deyip giden doktor ile öylece kalakaldım.

Çevremde feryat çığlıkları, ağlama sesleri, gürültü duyuyordum ama algılayamıyordum.

Şimdi o gitmiş miydi? İlk kez birine gitme diye yalvarmıştım ve o gitmiş miydi?

Çevremde ne olup bittiğini anlayamıyordum. Sanki ruhum bedenimi terk edip gitmişti.

Belki de sevdiği kızın ruhuna koşmuştur, ruhum. Belki de sevdiğim kızın ölen bedeniyle ölmüştür, ruhum.

Daha gözlerinin içine bakıp "Seni seviyorum." diyemeden onu kaybetmenin kahrını çekiyordur belki de.

Belki de onun arkasından önce ruhum sonra bedenim gidecektir. Belki de bu onun arkasından gitmem için bir işarettir. Belki de...