MELEZ / Dönüşüm Serisi 2. Kitap

Final Bölümü (2. kitabın sonu)

    "Odaklan Lana, odaklan."

     Lucas'ın sesiyle gözlerimi sımsıkı kapatıp dişlerimi sıktım. Daha önce nasıl yaptığımı bilmeden Chad'e güç verdiğimden beri bunu tekrar yapabilmek ve gücümü genişletebilmek için uğraşıyordum. Bir de tabi her gün iyileştirdiğim Deliler vardı. Alexander ilk eskiye döndürdüklerimden olmuştu. Bunun ruh haline olumlu yansıyacağını ummuştum ama o eskisinden de beterdi. O gün kimse gelmeyince, savaş olmayınca hırs yapmıştı ve meclisle savaşma fikri onu çıldırtıyor gibiydi.

    Ben de bu yüzden Lucas ile çalışmalarımı sıklaştırmıştım çünkü Alexander kararlı bir şekilde benim de o savaşta bulunmamı istiyordu. Chris'in ve annemin verdiği büyük tepkiye rağmen bu kararından kesinlikle vazgeçmemişti. Chad ise bunu duyduğunda öyle sinirlenmişti ki Chris ve Blake'in onu tutması gerekmişti.

    Sonuç olarak buradaydım işte. Asla dahil olmak istemediğim bir savaşa hazırlanıyordum ama pek iyi gitmiyordu. Nasıl oluyorsa gücümü şimdiye kadar hep son anda bilmeden, olayın heyecanıyla yapmıştım. İyileştirme konusunda git gide daha iyi olsam da diğer kısımlarda o kadar da iyi değildim. Alexander'ın adamlarından biri ormanda nöbet tutarken ayı saldırısına uğraşmıştı ve buraya getirilene kadar ölmüştü. Onu geri getirmeyi başaramamıştım, daha önce getirdikleri adamda olduğu gibi. Lucas bunun tamamen benim kafamda bittiğini söylüyordu, yeterince istemediğimi. Nasıl hissedeceğimi ise bilmiyordum.

    Tuttuğum nefesimi sertçe bırakıp bezgin bir şekilde Lucas'a baktım. "Deniyorum Lucas, ama olmuyor. O gün nasıl yaptığımı bilmiyorum sadece elini tuttum ve oldu. Ne düşündüm ne yaptım hatırlamıyorum. O an tek istediğim Delilerin sevdiklerimi öldürmesini engellemekti."

   Lucas bıkkın bir şekilde bana baktıysa da yüz ifademi görünce biraz yumuşadı. "Denediğini biliyorum ama çok önyargılısın Lana. Seni engelleyen bu. Hep yapamayacağını düşünüyorsun, yapabileceğine inanmıyorsun. Sanki bu yapmak için çabalaman gereken bir şeymiş gibi düşünüyorsun ama değil. Bu güç senin bir parçan, senin içinde. Bunu ne zaman anlayacaksın?" dedi.

    Omuzlarımı silkip olduğum yere çöküp bağdaş kurdum. İşin teorik kısmına gelmiştik. Psikolojik desek de olurdu. Lucas son zamanlarda her çalışma sonunda bu konuşma işini yapmaya başlamıştı. Bir şekilde benim zihnimde gücüme karşı oluşturduğum bir duvar olduğuna inanıyor ve bunu yıkmak istiyordu.

    Lucas da karşıma oturup bacaklarını kendine doğru çekince ona baktım. "Gücümü kabullenemiyorum belki de haklısın. Çünkü bazen beni rahatsız ediyor. Yanlış anlama insanları iyileştirmek, acılarını dindirmek güzel. Ama ölüleri geri getirmek ve Alexander'ın beni kullandığı diğer bütün şeyler beni rahatsız ediyor. Kabullenemediğim şey bu ve belki de bu yüzden gücümü kucaklayamıyorun tamamen." dedim.

    "Benimse sahip olmak için her şeyi yapabileceğim bir güç bu." dedi bir ses arkamdan.

   Sesi duyunca bir anda irkilip arkama döndüm. Derek kapıya yaslanmış bizi izliyordu. Bu çocukta yanlış bir şeyler vardı. Beni rahatsız ediyordu ama ne olduğunu bilmiyordum. Apaçık bir şey yaptığını görmemiştim ama yine de içime sinmiyordu.

   Lucas aniden ayağa kalkıp tehlikeli bir şekilde gözlerini kısınca, onun da Derek hakkında düşüncelerinin benimkiler gibi olduğunu gördüm. Belki de aurasında gördüğü karanlıkla ve kötü taraftaki gücüyle ilgiliydi. Ama Derek geldiği ilk günden beri bu gücü istemediğini ve kullanmadığını iddia ediyordu.

     "Senin burada ne işin var?" diye sordu Lucas. Bacaklarını omuz hizasında açmış, kollarını kavuşturmuş ve delici mavi gözlerini Derek'e dikmişti. Vücudundan öyle bir güç yayılıyordu ki karşısında başka biri olsa korkudan bir adım geri atardı ama Derek gözünü bile kırpmamıştı. Hatta yüzünde eğlenir bir ifadeyle Lucas'ı süzüyordu.