Marvel karakterleri ile hayal et
Bölümlerin başlarındaki uyarılara dikkat ederseniz sevinirim.
Arkadaşlar ilk otuz bölümde kanser edici yazım hataları var bunun için özür dilerim...
Bilgilendirme: Bu arada bir önceki bölümde bundan bahsetmiştim ama tekrar belirtiyorum. Tony anneninizi hamile bıraktığında reşit olmasına daha vardı. Yani o da aynı hatayı yaptı. Bu yüzden size bu konuda kızmıyor. Ve Tony bu evrende 34 yaşında.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Better⁵
"Uyandı mı?"
Natasha, kapıdan başını uzatarak sessizce sordu. Peter ise başını iki yana salladı, sana sardığı kollarını dikkatlice çekti ve göğsündeki başını yavaşça yastığa yerleştirerek yataktan indi. Son bir haftadır seninle kalıyordu çünkü hiç kendinde değildin ve herkes kendine zarar verebileceğinden endişeleniyordu. Natasha ve Peter her an yanındaydı ve ekiptekiler de seni neşelendirmek için oldukça uğraşıyorlardı. Yanında olmayan tek kişi ise... babandı.
Şu bir hafta boyunca asla yanına uğramamıştı. Hala sana kızgın olduğunu ve hatalı olarak gördüğünü düşünüyordun fakat yanılıyordun. Yanına gelmediğini sanıyordun çünkü sen uyanıkken uğramıyordu. Senin onu görmek istemeyeceğini düşünüyordu. Natasha bunu hiddetle inkar etse de Tony ona inanmıyordu. Bütün hafta boyunca ikiniz de olanlar için kendinizi suçlayarak kafayı yeme raddine gelmiştiniz.
Tony, Bruce ile birlikte onun sana yapacağı yapay rahim için uğraşırken bütün hafta boyunca neredeyse hiç uyumamıştı. Sen ise bütün hafta boyunca neredeyse hiç gözlerini açmamış veya yataktan çıkmamıştın. Ağzına tek lokma koymuyor doğru düzgün su içmiyordun ve neredeyse her gün ağlama krizleri geçiriyordun.
Peter ve Natasha odanın balkonuna geçtiklerinde de hala uykudaydın. "Onu nasıl mutlu edebileceğimi bilmiyorum." Peter 'ın yorgun sesi ile Natasha elini onun omzuna koydu.
"Emin ol, onun yanında olman onu içten içe mutlu ediyor zaten. O benim kardeşim, onu tanıyorum."
Peter buruk bir şekilde gülümsedi. "Keşke en başında ona kim olduğumu söyleseydim... Keşke bay Stark 'ı dinlemeseydim. O zaman babasına söylemekten korkmazdı ve kavga etmezlerdi. O zaman bebeklerimizi kaybetmezdik... o zaman onu kaybetmezdim. Natasha ben onu kaybediyorum!" Peter 'ın sesi gittikçe yükseliyordu ve ağlamaya başlamıştı. Natasha ona hızla sarıldı. O da şimdi ağlıyordu.
"Hayır, Peter! Onu kaybetmiyoruz. O burada! O hep burada olacak. O bizimle." Natasha Peter 'ı teselli etmeye çalışırken, aslında içten içe onu asla rahatlatamayacağının bilincindeydi. Çünkü Peter haklıydı. Onlar Yn 'i kaybediyorlardı.
"O burada ama ruhu? Hisleri nerede? Benimle konuşmuyor bile! Artık nefes alamıyorum. Ben-" Bir anda birisi ona arkadan sarıldığında Peter sustu. Önce kokusu geldi, sonra tanıdığı, özlediği sesi.
