Sevgili Rapunzel,
Saçların upuzun olmasaydı ve hapsolduğun kuleden aşağı sarkıtasamaydın onları... Nasıl ayrılırdın o yüksek kuleden? Ya sesin çok çirkin olsaydı ve Prens duyar duymaz uzaklaşsaydı... Nasıl kaçardın, kurtulurdun cadının elinden?
Masa...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese selamlar ve keyifli okumalar dilerim...
SELİN
Koşuyorum, atlıyorum, zıplıyorum. Sonu gelmeyen dertlerimin doğurduğu çilelerimin arasında bu kadar antrenman yapacağım aklımın en ufak köşesinden bile geçmezdi. Bakın, indiğim tek şınavdan geriye kalkamayan insanım benim. İkinci kez eğilmeyi bırakın bir tanesini çekemeyen insanım ben. Çocukken mahalle arkadaşlarım aralarında tek kale maç yapardı, hiç unutmam. Çok hareket etmeyeyim diye beni de kaleye atarlardı. Onlar heyecanlı heyecanlı top peşinde koşarken ben kalede öylece beklerdim. Ayda yılda bir top geldiğinde de ne olurdu biliyor musunuz? Gol yerdim. ''İşte seni bu yüzden kalede tutuyoruz.''deyip eğlenirlerdi bir de benimle. Kısacası bildiğiniz güçsüzüm ben. Beceriksizliğimden değil yani güçsüzlüğümden topa dokunamıyorum.
Bunu çok iyi bilen canım arkadaşım Eslem'in ayağına kadar gelen fırsatları kaçırmamak gibi kötü bir huyu vardır. Yani ne ara kabul ettim ben bu şekilde sahada gövde gösterisi yapmayı, inanın hiç hatırlamıyorum. Bütün servisleri bana doğru kullanıp sayı kazanmasını açıklayacak başka savunmam yok Hakim Bey!
Oyuna son anda dahil olan Burcu yüzünden bir oyuncu eksiktik zaten. Şimdi de 10 sayı gerideyiz. Çünkü benim topa dokunamamak gibi kötü bir huyum var!
Nefes alıyorum ve veriyorum. Yüzüm çoktan domatese dönmüştür. Yani bu kadar atlayıp zıplayıp yetmedi hoplayıp nasıl topa hala vuramıyorum, anlamış değilim. Benden küçücük, minnacık bir şey sonuç olarak. Bu kadar hızlı hareket etmesini neye borçlu olabilir?
''Eslem...''diyorum sinirle soluyarak. Hayır, Sinan'a rezil olmam umurumda değil! Sonuna kadar adil bir yarış olsun istiyorum. Sorunlu kardeşleri barıştıracağız diye ben arkadaşımdan olacağım burada. Bilmem, anlatabildim mi?
''Sinirlenmeye başlıyorum.''diyorum ve parmak arası terliklerimi fırlatıp tıyorum. Sıcak kumla ayaklarımın bir buluşma anı var... En acıklı dram sahnelerinden bir kuple hayal edin. Çığlıklar atasım geliyor. Acımı içimde yaşıyorum. Sadece gözlerim doluyor.
''Sinirlen arkadaşım. Ne yapayım yani, istemeden oluyor.''dediğinde ise kendi içimde ufak çaplı bir kriz geçiriyorum. Sesli bir kahkaha atıyorum. Sinan'ın başı bana dönüyor. Delirdiğimi düşünüyordur, eminim. Bilmesi gereken şey ise net olarak delirdiğim.
''Senin hakkından Emir gelir.''diyorum ve geriye bakıyorum. Nasıl oluyorsa o an göz göze geliyoruz. Uzaktan bile anlıyor çıkmazda olduğumu canım arkadaşım. Koşa koşa geliyor kahramanım!
''On sayı gerideyiz.''diyorum çabucak.
''Siz kaçsınız?''diye soruyor saf saf. Yani ben varım bu takımda. Ben varken sorulacak soru mu bu?
''Ya!''diyorum sinirle. Biraz daha üzerime gelirsen...
''Anladım. Eslem yine kurnazlık yapmış.''derken sırıtıyor.
