Do Stars Fall? (Sequel #1)

Chapter 34

Puslit

Halos hindi ko mabitawan ang yakap ko kay Frank. Ganuon din naman siya sa akin, ni hindi ko na nga inisip na wala siyang suot na pangitaas na damit. Tahimik kong dinama ang init ng katawan niya.

"Sabi ni Sandra, naaksidente ka" emosyonal na sabi ko. Nang tingalain ay duon ko lamang nakumpirma ang sugat niya sa may bandang kilay. Medyo maga pa iyon at ordinaryong band aid lang ang nakalagay.

"Nakaharang yung puno" sabi niya sa akin kaya naman mula sa pagiyak ay natawa ako.

"Frank naman eh, ginagawang biro...hindi nakakatuwa. Paano kung may nangyari sayo?" tanong ko sa kanya. Nakakagalit talaga. Hindi niya iniisip ang sarili niya. Hindi siya nagiinggat.

Marahan niyang ikinulong ang pisngi ko gamit ang magkabila niyang kamay. Ramdam ko kaagad ang pagiging magaspang duon, ilang oras pa lang siyang nagtratrabaho ay ganuon na kaagad.

"I'm sorry" malambing na sabi niya at sandali akong hinalikan.

Hinawakan ko ang kamay niyang nakahawak sa aking pisngi. Nanatili ang tingin ko sa kanya, kita ko ang pinaghalong lungkot at pagod mula sa kanyang mga mata.

"Sorry sa nasabi ko. Hindi ka kagaya ng Daddy mo" paumanhin ko.

Imbes na sunagot ay muli niya akong hinalikan. Ginantihan ko kaagad ang halik niyang iyon hanggang sa mapaiktad kaming dalawa ng sumigaw si Mommy.

"Stella! Anong nangyayari dito!?" galit na sigaw niya mula sa loob ng bahay.

Kaagad akong napalayo kay Frank. Pero hindi ko siya iniwan, bagkus ay halos itago ko pa siya sa likuran ko para protektahan kahit alam kong walang sense dahil sa laki ng kanyang katawan.

"Haharapin ko ang Mommy mo" bulong niya sa akin. Napanganga ako ng ako na ngayon ang itago niya sa kanyang likuran.

Matapang niyang hinarap si Mommy. Kita ang galit sa malalaking hakbang nito. Nang tuluyang makalapit sa amin ay napasinghap ako ng sampalin niya si Frank.

"Ang kapal ng mukha mong magpakita dito" asik ni Mommy sa kanya. Hindi natinag si Frank, nanatili ang hawal niya sa akin.

Nang tanggalin niya ang suot na sumbrero ay mas lalo ko lang nakita ang pamamaga ng kanyang kanang kilay dahil sa sugat.

"Gusto ko pong ipakita sa inyo na ipaglalaban ko si Stella. Hindi ako kagaya ni Daddy" marahang sabi ni Frank kay Mommy.

"Mahal na mahal ko po ang anak niyo, Mrs. Serrano" madiing sabi pa ni Frank kaya mas lalong humigpit ang hawak ko sa kanya.

"Bumalik ka na ng Manila, Frank" matigas na sabi ni Mommy sa kanya. Ni hindi nito pinansin ang mga sinabi ni Frank. Para bang wala siyang narinig, walang naintindihan. Hindi narinig? O hindi pinakinggan?

"Mommy, Please. Pagbigyan niyo na po si Frank. Para sa amin ng baby...para kahit na lang sa Apo niyo" paminilit ko sa kanya.

Nakita ko kung paano halos mangilid ang luha sa mga mata ni Mommy.

"Paano pag sinaktan ka ulit? Stella, nagaalala ako para sayo" giit ni Mommy. Halos mapaos na ang kanyang boses.

Marahan akong umiling. "Mahal ko po si Frank" sagot ko. Malayo sa tanong niya sa akin.

Parte ng pagmamahal ang sakitan, hindi naman mawawala iyon. Not physical, minsan sa mga salita. Kagaya na lamang nung nangyaring sagutan namin bago kami lumipad patungo dito sa Davao.

Kailangan lang, marunong kang umintindi, marunong kang magpatawad.

Nagiwas ng tingin si Mommy sa akin. Muli niyang itinuon ang matalim na tingin kay Frank.