Rekabetin İçinde

Bırakma

Bizim taraftaki adamların çoğunu halledince "İçeri sızmak için fırsatım var." dedim.

"Dikkatlice gir." dedi patron.

"Mehlika koru beni." dedim ve koşarak depoya girdim.

Karşıma çıkanı vururken Karan'ı buldum.

Tavana asılmış ipi görmem ile "Karan ne yapıyorsun?" diye bağırdım.

"Eslem dayanamıyorum." dedi ve boynuna astığı ipten kendini bıraktı.

Koşarak bacağından tuttum ve boynu kırılmasın diye kaldırmaya çalıştım.

"Karan bırakma kendini n'olur." dedim.

"Eslem ne oluyor orada?" diye sordu Dengiz.

"Dengiz yardım edin. Karan ölecek yardım edin." dedim.

Karan "Eslem lütfen bırak beni." dedi.

"Karan lütfen sana yalvarıyorum o ipi çıkar. Taşıyacak gücüm yok." dedim.

"Eslem çocuğum sana emanet." dedi ve beni hızla ittirdi.

Yere düşünce kalkıp geri taşıyacakken içeri bir adam girdi.

Geri Karan'a doğru koşarken adamın ateş etmesi ile olduğum yerde kaldım.

Karnımdaki kurşun yarasına yavaşça elimi götürdüm. Kan hızla elime bulaşırken dizlerimin üzerine düştüm.

Yana doğru düşerken telsiz kulaklıktan Dengiz'in sesini duyuyordum.

"Eslem son durum ne?" diye soruyordu.

Zorlanarak Karan'a baktım. Ölüydü. Son sözleri çocuğunun iyiliği içindi.

"Bir kaybımız var. Ve birde yaralı." diye mırıldandım.

"Eslem sen iyi misin?" diye sorular geliyordu.

Beni vuran adam yaklaşırken silahımı alıp onu vurdum.

"Dengiz seni çok seviyorum. Operasyonu bitirebilirsiniz. Operasyon başarısız." dedim.

Dengiz'in ismimi bağırdığını duyuyordum. Şimdi ödemezdim. Karan'ın benden isteği vardı. Onun çocuğuna bakmam lazımdı.

"Eslem!" diye bağırarak yanıma geldi Dengiz.

Yanağımdan bir yaş süzülürken Dengiz beni kucağına aldı.

Huzur bulduğum kokusu burnuma gelirken gülümsedim. Gözlerim kararınca tek koku değil tüm duyuların gitti.