Rekabetin İçinde

Öyle

Hastanede gözümü açtığımda başım ağrıyordu. Her tarafım ağrıyordu.

"Güzelim nasılsın?" diye sordu Dengiz.

"Su verebilir misin?" diye sordum. Sesim çok kısık çıkmıştı.

"Hemen vereyim güzelim." dedi ve sürahideki suyu bardağa boşalttı.

Belimden tutup doğrulmama yardımcı oldu ve suyu içirdi.

"Güzel kızım." diyen babama gülümsedim ve "Selam." dedim.

Annemin, Betül'ün ve Yaman'ın ağlamasına gülümsedim ve "Daha ölmedim. Merak etmeyin." dedim.

"Seni genel başkanlık rekabeti için yolladık. Bana damat getirmişsin." dedi babam.

"Öyle mi olmuş?" diye sordum.

"Öyle olmuş." dedi babam.

"Ama bak dört dörtlük damat. İç güveysi olarak falan de alabiliriz." dedim.

Dengiz tek kaşını kaldırıp bana bakarken "Karan ne oldu?" diye sordum.

"Cenazesi iki gün önce yapıldı." dedi Büşra.

"Ben kaç gündür hastanedeyim?" diye sordum.

"Bugün beşinci gün." dedi Mustafa.

"İyi uyumuşum." dedim.

Dengiz "Aslında sana söylememiz gereken bir şey var. " derken kapı tıktıklandı ve içeri Mine girdi.

"Tek özlemediğim kişi sensin." dedim.

"Bende sana bayılmıyorum. Karan gitti. Bebek doğunca ne olacak?" diye sordu. Bir tık bile üzülmemişti.

"Onu yetimhaneye bırakacak değiliz. Ben himayem altında olacak." dedim.

Dengiz'e gülümseyerek baktım ve "Hem belki ilerde bizim çocuklarımızın ablası ya da abisi olur." dedim.

Dengiz'in kafası yere düşünce ne olduğunu anlayamadım. Bir şeye üzgündü ama neye?

"Anlaştığımız gibiyse ben gidiyorum. Bu arada Karan tüm parasını falan size bırakmış. Çocuğu büyütmek için." dedi.

"İnsan geçmiş olsun derdi." dedim.

Beni takmadan odadan çıkınca Dengiz'e döndüm ve "Ne diyecektiniz?" diye sordum.

Dengiz derin bir nefes aldıktan sonra konuşacakken kapı açıldı. Oha bu gelen...