I Fall, He Fall

Chapter 40

++++

Acceptance plus moving forward.

++++

You really can't force the destiny to pair yourself with someone whom you wanted to be for the rest of your life. Kasi kahit anong dasal mo, kahit anong subok at hiling mo ay kung hindi talaga para sa'yo, hindi mabibigay sayo. Kahit sumuka ka pa ng dugo ay walang mangyayari. Masasaktan ka lang at aasa sa wala. One good thing you should do is to give up and move on. That way, you can find a better person for yourself.

Huwag mong istuck ang sarili mo sa isang taong wala ka ng pag-asa pa. That's what I learned when Calix chose Liya over me.

Yeah.

Naniwala akong may pag-asa pa kaming dalawa pero kahit anong dasal ko ay hindi ko makuha. Inilaan talaga siya para sa iba at hindi para sa akin. God uses me as an instrument para makilala ni Calix si Liya.

I am happy for them. Totoo. I've moved on now. Tanggap ko na. Iyon lang naman ang kailangan kong gawin.

Acceptance.

Accept the fact that Calix will no longer be mine. At saka isa pa, okay na ako. Kahit hindi madali ang lahat. Nasaktan, Iniwan, at nawalan.

Masakit mang isipin pero nawalan ako ng anak. Halos mabaliw ako noong araw na iyon. Hindi ko kasi matanggap na pati anak ko ay kinuha sa akin. Pakiramdam ko noon ay sinumpa ako na halos lahat ng mahal ko ay kinuha sa akin.

I cried and suffered to much. I almost jumped in the building. I attempted suicide kasi hindi ko kinaya lahat. Para kasing sobra-sobra naman. I also questioned God why he let me suffered like this. Ganoon ba ako kasamang tao para maranasan iyon? Kahit sana binuhay niya nalang iyong anak ko. Iyon lang sana.

Pero sabi ko nga, kung hindi para sa iyo, hindi ibibigay sa'yo. Tinanggap ko kalaunan pero hindi ganoon kadali ang lahat. Kumuha si Mom ng specialist. Nagpa-psychiatrist ako para gumaling. Mukhang natrauma yata ako sa pag-ibig at hindi na muling sumubok pa.

Nakakatakot kasi. Ganito pala iyong pakiramdam kapag nagmamahal ka. Now, I understand why Gazel always reminds me not to play with others heart. Ganito pala kasakit. Nakakatawa, dahil pakiramdam ko ay ito ang parusa ko sa lahat ng mga lalaking pinaglaruan ko noon.

Parusa. Ito ang tawag ko sa lahat ng nangyari sa akin. Parusa sa lahat ng mga maling ginawa ko. This will be served as a lesson for me. Not to play and act matured now. Ito kasi ang naging rason kung bakit nawalan at nasaktan ako.

It's my fault. Yeah.

"Kasalanan ko," sabi ko sa kausap, si sister Jilly. Ngayon ko lang rin nakilala. Pagkatapos ng kumpisal ko ay agad niya akong nilapitan at kinausap. Siguro ay nakita niya akong umiiyak papalabas ng simbahan.

Kwenento ko sa kanya lahat. All my sufferings and regrets in life.

Pinunasan ko ang luha habang inaalala ang nakaraan.

Ilang buwan na ba ang nakalipas simula ng mawala ang anak ko? Hindi ko na maisip pa kasi ginugol ko lahat ang sarili ko sa pagpapagaling. Kahit nga araw ng pagkawala nito ay hindi ko na maalala pa.

Masakit lang isipin na hindi ko man lang ito nakita o nahawakan. Kahit ang mahawakan lang sana ito—pero ayaw kasi talaga ng tadhana.

"Tama na iha. Always remember this. God is protecting you from whatever it is. That is his way of guarding you from danger. He has a reason. We just need to open our eyes to see it. Kasi minsan nagiging bulag tayo sa gusto niyang sabihin sa atin. Hindi natin makita kasi nga may takip ang mata at taenga natin."

"Sister Jilly! Tawag po kayo ni Father."

Sister Jilly smiled at me, way of saying goodbye.

"Thank you for listening sister."