I Fall, He Fall

Chapter 36

++++++

Love is unconditional. With or without a baby, he will love you.

+++++

"Meron bang gatas o tubig na nakakalasing pero walang epekto sa bata? Meron ba kayo no'n?" I was dumb asking that question to the cashier in 7/11. Parang naw-weirduhan narin ito kanina pa dahil panay ang tanong ko habang umiiyak. I hope she understands what I have been through. Pero mukhang malabong mangyari iyon. No one else can understand me.

"Uhh...sorry ma'am. Wala po kasi kami no'n."

I wiped my tears.

"Alright!"

I surrender. Umalis ako doon at bumalik sa sasakyan. It's already eight in the evening. Kanina pa ako paikot-ikot para maghanap ng maiinom. I want to get drunk! That's my escape from everything and all the pain I have been dealing with these past few days.

Two weeks.

Fourteen days.

Mabilis lang iyon kung tutuusin para sa iba. Mabilis lang lumipas ang araw ika nga nila. Mabilis lang ang oras at hindi mo na namamalayan na tapos na pala ang araw. Oo. Mabilis para sa iba pero sa akin.

"Tang-na."

Sobrang tagal ng two weeks!

Napapikit ako habang nakasandal sa bintana ng sasakyan. My phone beeps several times but I've been ignoring it. Gusto ko munang mapag-isa bago ko ulit harapin ang bukas. Nakakasakal. I want to end this now. I want to f-cking move on.

Napamulat ako sa sasakyan ng may kumatok sa bintana. Isang bata na gustong manlimos. Alas otso ng gabi? Seryoso? The kid looks so messy at tingin ko ay matagal ng palaboy sa daan. Meron siyang sako na bitbit at tingin ko ay galing sa pangangalakal. Kinuha ko ang wallet at kumuha ng one thousand.

This money is just small for me, pero sa batang ito, alam kong malaking tulong na ito sa kanya. My life sucks pero alam kong mas matindi pa ang pinagdadaanan ng batang ito kaysa sa akin. He's homeless. Unable to eat properly. He doesn't have a nice dress. He is so messy. Pero ako? Meron ako ng wala siya but he doesn't look problematic. He manage to face the reality bravely.

"Here."

I smiled to him.

"Salamat po ate! Salamat!"

He is so happy. Nagtatalon itong umalis habang bitbit ang isang libong binigay ko. Napailing ako at sinimulang paandarin ang sasakyan.

Sana ganoon din ako kasaya ngayon.

I sighed while searching Kiro's number on my phone. Pupunta ako sa bahay niya. Baka doon narin ako matulog.

"Yes? What's up?" I heard his voice in the other line.

"Punta ako diyan. Prepare me a comfort food please. Thanks."

Bago pa siya magsalita at umangal ay pinatayan ko na ito ng tawag. I bet he is cussing in the other line. I am not sure if he knows that I am pregnant? Well, let us see later.

Fifteen minutes and I am in front of his house now. Agad akong pinagbuksan ni manong na siyang personal driver niya kapag may shoot siya.

"Good evening ma'am!"

"Good evening po."

I gave my car key to him and immediately went inside. Sinalubong ako ni Kiro sa pinto habang nakapamewang ito at nakakunot ang noo. Hindi ko mapigilan ang mapaiyak at mabilis na niyakap ito. I sobbed in his shoulders.

"What's wrong?" he asked worriedly while caressing my hair. Panay lang ang hikbi ko.

Sobrang bigat ng dibdib ko. All the stress, the pain and heartache. Lahat ng iyon ay nagsabay-sabay. Gusto ko mang sumuko pero hindi pwedi. Marami pang tao ang nagmamahal sa akin. My family is there, Gazel and Kiro. Kahit wala si Calix, I need to be strong for them. Hindi ko dapat hayaan na lamunin ako ng pagmamahal ko kay Calix. Makakalimutan ko rin siya. At hindi ko dapat hayaan ang emosyon ko na kontrolin ang sarili ko, masasaktan lang ako lalo kapag inisip ko 'yon.