I Fall, He Fall

Chapter 37

+++++

He fall

+++++

"Nasa labas si Calix at gusto ka raw makita," Gazel said to me.

I looked away and tears started to falls down in my eyes. Galit ako dito at hindi ko matanggap sa sarili na kaya niyang gawin sa akin iyon. I felt insulted and at the same time heart broken because he can be a hero to Liya. Samantalang ako, ay hindi niya nagawang isipin kung magiging okay lang ba ako o hindi at ang anak niya.

"Bhabe..."

Umuwi sina Mom and Dad para kumuha ng damit ko. At si Gazel ang kasalukuyang nagbabantay sa akin. Tatlong araw na ako sa ospital at tatlong araw na ring pumupunta si Calix dito, trying to talk to me. Palagi akong umiiwas dahil ayoko siyang kausapin. Sinabihan na siya ni Dad pero ayaw paring umalis at gusto raw huminge ng tawad.

That day, Mom slapped Calix. Nagulat ako dahil kakagising ko lang noon tapos naabutan ko kaagad ang galit na galit na si Mommy. Nasa labas sila ng room at nakabukas pa ito kaya dinig na dinig ko ang pinag-uusapan nila.

"Umalis ka na kung ayaw mong tumawag ako ng Pulis! You almost killed my grand daughter!" Mom shouted.

Napaiyak ako habang kinakalma ni Gazel. Sobrang gulo ng araw na iyon at pagkatapos no'n ay hindi ko na alam ang nangyari dahil bigla ulit akong nahimatay.

Mabuti nalang at hindi ako nagka-miscarriage. Sobrang pasasalamat ko noon ng marinig iyon sa doktor. Mom calmed down and ignore Calix every time na magkasalubong sila sa labas ng room, iyon ang sabi ni Gazel.

"Bhabe, mag-usap kayo. Gusto lang niyang huminge ng tawad," Gazel encourages me, but I am not ready.

Hihinge lang naman ito ng tawad diba? My baby is okay, so maybe I should talk to him?

I wiped my tears as I looked at her.

"O-Okay..."

Maybe, I should listen to his apologies.

Lumabas si Gazel at wala pang isang minuto ay nakita ko si Calix sa may pinto at may bitbit na bulaklak. At hindi ko maintindihan kung anong pinaggagawa niya at parang sobrang stress niya. And laki ng eye bags nito at hindi gaanong nakapag-ayos ng buhok. He's a mess.

What did you do to yourself Calix?!

"N-Niece..."

Iminuwestra ko sa kanya ang upuan na nasa tabi ko.

"Flowers."

"Thanks."

"How are you?" He looks tense and shy.

Inilagay nito sa tabi ang bulaklak at hindi ko alam kung paano sisimulan ang usapan. It's very awkward. I don't know what to say. Hindi ko alam kung titingin ba ako sa kanya o hindi. Naiilang ako!

"I-I am f-fine."

Kahit hindi naman talaga. Kasi simula palang hindi na ako okay. My heart is not okay.

"I'm sorry...," he started.

At ang pesteng luha ko ay agad tumulo. Iyon palang ang lumabas na salita sa bibig niya pero umiiyak na ako. Paano pa kaya kung may masabi pa itong iba?

"I'm sorry if I shouted at you. Sobrang nag-aalala lang ako kay Liya. She's sick at tumakas siya sa ospital para puntahan ka."

Nag-alala lang ako kay Liya.

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Hindi ako nagsalita at nakinig lang.

"Alam kong hindi mo kasalanan na pinuntahan ka niya pero hindi na ako nakapag-isip pa noong araw na iyon at nasigawan ka. I'm so sorry...it's my fault that you're here. And I almost killed my baby. I'm sorry...," he started crying while holding my hand. Naiyak narin ako dahil sobra rin akong nasasaktan. Ramdam ko kung paano niya pinagsisihan ang lahat. He didn't mean it.