BOOK 3: The Mafia Game (Hiatus)

TMG 23: Toxic Anticipation

TMG 23 ♠

 

Devy Saya Park

The big smile plastered on my lips slowly fades as I felt a sudden twitched in my chest. I stared at distance in horror as possible reasons washed over me. My hands suddenly start trembling that I need to clutch my fists to stop it. Napahawak ako sa dibdib ko kasabay ng paghinto ko sa pagtakbo. Pinakiramdaman kong mabuti ang biglaang pagbilis ng tibok ng puso ko habang humahangos.

Did I overdo it?

I was frantically trying to pick up the pattern of my breathing, averting my eyes to the bleachers, few meters away from where I stand, where other kids are proudly watching. They are there, broadly smiling while watching the soccer game I was in for our P.E subject, not minding all the eyes that were now pinning on them. Indeed, they are Superiors. They are my precious Superiors. How lucky I am to be able to befriend with them. And I smiled with the thought.

Smiling, I shook my head lightly to ease the weariness I am feeling for having an irrational pattern of breathing. And thankfully, slowly, my breathing becomes normal again.

Ibinalik ko ang tingin sa field kung saan tuloy pa rin ang laro. Hindi ko maiwasang maalala ang takot na sandaling bumalot sa sistema ko nang makaramdam ng biglaang hirap sa paghinga. Natakot ako na baka atakihin na naman ako ng asthma ko habang naglalaro. No. Ayoko. Ayokong mag-alala sa’kin ang mga kasama ko. Ayokong makakuha ng atensyon. At dahil, ito rin ang gusto ko… ang makapaglaro ng soccer. Maybe, I am not that good but I love playing. At least, I have the passion that can make my friends be proud of me.

Napapikit ako nang humangin ng malakas. Itinapat kong muli ang kamay sa dibdib upang masigurong maayos na muli ito. Ramdam ko ang pamamasa ng damit ko lalo na sa likurang parte maging ang pagtagaktak ng pawis sa noo. Mabuti na lamang at makulimlim ngayon kaya hindi gano’n kainit.

“Anong problema? May masakit ba sa’yo?” Nilingon ko ang nagsalita na bigla na lamang sumulpot sa kaliwa ko. Tulad ko, pawisan na rin siya at humahangos pero kahit na gano’n, hindi pa rin maitatanggi ang gandang taglay nito. Natural na mamula-mula ang pisngi nito na siyang mas nagpatingkad sa kaputian ng porselanang balat.

Inalis ko ang pagkakahawak sa dibdib at nagpakawala ng tipid na ngiti. “Ani. I’m perfectly fine, Alex.” (No)

Hindi niya pa rin inalis ang tingin sa’kin na parang hindi kumbinsido sa naging sagot ko. Hinawakan niya pa ang kaliwang balikat ko at pinasadahan ng tingin sa buong katawan na para bang may itinatago akong injury. Ayokong mag-alala sila at gusto kong kabahan dahil baka mahalata niya ang naging problema sa’kin ngunit hindi ko maitago ang saya habang pinagmamasdan ang itsura niya.

Everytime I’m with them, ramdam na ramdam ko ang pagiging maknae (bunso) sa grupo. It’s not because they’re treating me as one, but because of how they’re looking after me. And that’s the reason why I am overly attached to them. The same reason why I’m trying to do my best—in my own way, to look after my oppas and unnies, too. They’re just so lovable that I can’t resist myself from loving them too much.

“Please, don’t look at me like that. Ayos lang talaga ako, Alex. Promise.” Itinaas ko pa ang kanang kamay ko. Kinuha ko ang kamay niyang nasa balikat ko at nginitian ito ng mas malawak.