Ζαΐρα.
Πέντε χρόνια πριν.
«Δεσποινίς Κέιν, μπορείτε να μας πείτε τι συνέβη;»
Είμαι σοκαρισμένη, το μόνο που μπορώ να αντιληφθώ είναι τα αυτιά μου να σφυρίζουν. Βάζω τα δυνατά μου για να απαντήσω, όμως το μυαλό μου φαίνεται να άρχισε να καθηλώνεται σιγά σιγά. Τα χέρια μου τρέμουν, τα δάκρυα γλιστράνε χωρίς έλεγχο από τα μάτια μου. Πονάει να μιλήσω, πονάει τόσο.
«Ένας λ-λύκος» τραυλίζω «Ήταν ένας λύκος».
Τα φρύδια του αστυνομικού σούφρωσαν λόγω της σύγχυσης. Ίσως νομίζει ότι είμαι τρελή, όμως είναι η μόνη λογική απάντηση που μπορώ να του δώσω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα εκείνου του κτήνους με τα χρυσά μάτια. Σκότωσε τον αδερφό μου, θα μείνει χαραγμένο στο κεφάλι μου για πάντα.
«Ένας λύκος;»
Αρχίζω να ταλαντεύομαι καθώς τυλίγω τα χέρια γύρω από τα πόδια μου. Οι αστυνομικοί με κοιτάνε παράξενα, νιώθω μικροσκοπική κάτω από το εξεταστικό τους βλέμμα. Μονάχα θέλω όλο αυτό να τελειώσει επιτέλους. Έχω γίνει χίλια κομμάτια.
«Καταβροχθίστηκε από ένα λύκο» Λέω κλαίγοντας «Ω, Θεέ μου...»
Το φως του δωματίου πληγώνει τα μάτια μου. Ο αστυνομικός συνεχίζει να σημειώνει την δήλωση μου σε ένα σημειωματάριο.
«Το πτώμα δεν βρέθηκε στην σκηνή του εγκλήματος» Μου εξηγεί ήρεμα «Το έχετε μετακινήσει εσείς;»
«Ήταν εκεί νεκρός» συνεχίζω με λυγμούς «Το ζώο τον δάγκωσε».
«Ξέρετε πού βρίσκεται το πτώμα;»
Κουνάω το κεφάλι αρνητικά.
«Όχι».
«Δεσποινίς Κέιν, είναι πολύ σημαντικό να μας πείτε όλες τις λεπτομέρειες» έκφρασε «Μονάχα έχουμε βρει ίχνη αίματος, όμως το πτώμα συνεχίζει να αγνοείται. Μπορείτε να μας δώσετε άλλη πληροφορία;»
Σηκώνω το βλέμμα απότομα προς το μέρος του.
«Εγώ..., δεν ξέρω» ψιθυρίζω «Ο Νικηφόρος είναι νεκρός; Σας παρακαλώ, πείτε μου πως δεν είναι».
