Είναι μεσημέρι όταν επιτέλους φτάνω στο DreamLand. Τώρα πρέπει να βρω την μικρή κατοικία που πρόκειται να μείνω. Απ' ότι ξέρω η συγκάτοικος μου θα είναι η Λυδία Ρόουζ. Μίλησα μαζί της από το Facebook πριν λίγες μέρες και μιλήσαμε σχετικά με τα έξοδα του σπιτιού.
«Στρίψτε δεξιά» μου δίνει εντολή το GPS. Προχωρώ αργά καθώς παρατηρώ από το παρμπρίζ, σαρώνοντας το γρασίδι στα αριστερά για οποιαδήποτε πινακίδα. Αλλά εκεί υπάρχει μονάχα βλάστηση.
«Επανυπολογισμός» λέει η μηχανογραφημένη φωνή. «Στρίψετε αριστερά».
«Πήγαινε στον διάολο» μουγκρίζω, χτυπώντας το τιμόνι. «Δεν υπάρχει τίποτα εδώ».
Το μόνο που θέλω είναι να καταστρέψω αυτή την καταραμένη συσκευή τεχνολογίας και να βάλω τις υποδείξεις της εκεί που ξέρει. Στροβιλίζω τα μάτια επειδή αισθάνομαι χαζή που θυμώνω με μία συσκευή. Είμαι πολύ ευέξαπτη. Δεν έχω δει ξανά κάποιο περιστατικό, αλλά μου είναι αδύνατον να ξεχάσω την προειδοποίηση.
Μέσα από το παρμπρίζ τα αναλύω όλα τριγύρω μου για ακόμη μια φορά. Το μέρος είναι περικυκλωμένο από δέντρα και θάμνους. Μπορώ να μυρίσω την φύση που εισέρχεται από μία σχισμή του παραθύρου. Όλα ξεχειλίζουν με αποχρώσεις του πράσινου, εκτός από ξύλινες καμπίνες. Πριν πέντε χρόνια ήρθαμε για κατασκήνωση σ' αυτό το χωριό ακριβώς λόγω των όμορφων δασών του. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα εντυπωσιασμένη από την φύση που μου προσέφερε. Φαινόταν πως θα ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, μέχρι που εκείνος ο λύκος αποφάσισε να καταστρέψει τις ζωές μας. Τώρα επέστρεψα και δεν σκέφτομαι να κάνω πίσω. Στο διάολο με τις προειδοποιήσεις! Στρίβω το τιμόνι με μία περιττή δύναμη, σταθμεύω το όχημα και βάζω τον μοχλό επιλογής σε θέση N. Το στήθος μου σφίχτηκε και τα μάτια μου άρχισαν να καίνε γεμάτα δάκρυα.
«Είμαι εδώ, Νικηφόρε» ψιθυρίζω. «Ήρθα για σένα».
Τα δάκτυλά μου χαϊδεύουν ασυνείδητα το φυλαχτό που κρέμεται από τον λαιμό μου, νιώθω ένα γαργάλισμα στο δέρμα μου. Μία αίσθηση ασφάλειας με κατακλύζει. Αέρας φρέσκος. Αυτό είναι που χρειάζομαι. Μετά θα επιστρέψω στον δρόμο και θα πάω σε ένα βενζινάδικο για να ζητήσω βοήθεια. Βγάζω την ζώνη ασφαλείας και βγαίνω στο πλακόστρωτο δρόμο. Ω Θεέ μου, είναι τέλεια η αίσθηση να τεντώνεσαι. Δεν μπορώ να πιστέψω το πόσο πράσινα είναι όλα. Ξεχνάω ακόμη ότι και άλλα χρώματα μπορούν να υπάρξουν στην φύση. Η μυρωδιά του κομμένου γρασιδιού είναι χαλαρωτική και με γεμίζει μια επιθυμία να πάρω ένα σύντομο ύπνο επάνω στο γρασίδι.
