Ζαΐρα.
Ο Κρίς είναι ωραίος τύπος, πολύ συμπαθητικός. Μοιάζει περίπου στην ηλικία μου. Πραγματικά δεν πίστευα ότι κάποιος σαν κι αυτόν θα γινόταν δάσκαλός μου. Οι μάγοι είναι πολύ διαφορετικοί στις ταινίες. Σοφοί γέροντες, με άσπρα γκρίζα μαλλιά. Το συνηθισμένο.
Το δέρμα του είναι άψογο, το σαγόνι του κοφτερό και δυνατό. Τα μάτια του έχουν την πιο ωχρή απόχρωση του γκρι που έχω δει ποτέ και τα μαλλιά του είναι ξανθά. Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον για μια στιγμή, πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι πολύ όμορφος.
«Δεν το περίμενα αυτό», παραδέχομαι.
Ο Κρίς γελάει.
«Αυτό;»
«Σκέφτηκα ότι θα ήσουν κάτι σαν τον μάγο απ' τον άρχοντα των δακτυλιδιών», ξεστομίζω και όλοι γελούν εκτός από την Τζένη.
«Μακάρι να ήμουν σαν τον μεγάλο μάγο», συνεχίζει ο Κρίς το αστείο μου χωρίς να σβήνει το χαμόγελό του. «Αλλά μην σε ξεγελάει η εμφάνισή μου. Είμαι πολύ καλός σε αυτό που κάνω».
Ο Απόλλων καθαρίζει το λαιμό του και απαιτεί απότομα:
«Μπορείτε να μας δείξετε τα δωμάτιά μας;»
Η Ζόε γνέφει.
«Φυσικά, από εδώ».
Μας οδηγούν μέσα από διάφορους διαδρόμους στα αντίστοιχα δωμάτιά μας. Χωρίζουμε για να τακτοποιήσουμε τα πράγματά μας. Ο Απόλλων με βοηθάει να ξεπακετάρω και μετά αποφασίζει να κάνει ένα ντους. Το δωμάτιο που θα μοιραστούμε είναι τεράστιο, αλλά απλά διακοσμημένο. Λευκές κουρτίνες καλύπτουν τα παράθυρα, το κρεβάτι φαίνεται άνετο- πολλά ρολόγια και πίνακες αντίκες κοσμούν τους τοίχους.
Ανοίγω τα παράθυρα και κοιτάζω έξω στους δρόμους του Μπάγκοτ. Οι κάτοικοι του Δουβλίνου περπατούν σε ομάδες και φωνάζουν ο ένας τον άλλον στο δρόμο. Ένα ιρλανδικό τραγούδι ακούγεται από ένα γειτονικό σπίτι. Ξαφνικά, έχω την ανάγκη να χορέψω και να χαθώ στην καλή μουσική. Το να βρίσκεσαι μακριά από όλα τα οικεία είναι μια υπέροχη αίσθηση. Θέλω να δω εξαιρετικές τοποθεσίες, να απολαύσω ένα διαφορετικό τοπίο και να μην με αναγνωρίζουν. Θέλω να ξεχάσω για μια στιγμή ότι είμαι η Ζαΐρα Κέιν.
Σε μια άλλη ζωή θα ήθελα να είμαι σαν τα κανονικά κορίτσια, αυτά που είχαν πάντα μια αγαπημένη οικογένεια, που περνούν τις νύχτες τους ονειρεύοντας χορούς, αγόρια, πάρτι και τον τέλειο γάμο. Δυστυχώς, δεν θα μάθω ποτέ πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Σήμερα έχω άλλες προτεραιότητες. Πρέπει να μάθω να χρησιμοποιώ τις ικανότητές μου και να απονέμω δικαιοσύνη στην οικογένειά μου. Πρέπει επίσης να γίνω λυκάνθρωπος και να φέρω το σημάδι του Απόλλων. Γελάω με τη σκέψη και κουνάω αρνητικά το κεφάλι. Είναι τόσο αντιφατικό. Συνήθιζα να το βρίσκω αποκρουστικό να σχετίζομαι μαζί τους, αλλά ο Απόλλων και η οικογένειά του δεν φταίνε. Μου έδωσαν υποστήριξη και ασφάλεια. Δεν αισθάνομαι πια τόσο μόνη.
