Ζαΐρα.
Τον ξαναβλέπω στα όνειρά μου.
Φαίνεται φοβισμένος και μικρός. Αίμα στάζει από τη μύτη του και λερώνει τα ρούχα του. Τα μάτια του είναι πράσινα όπως τα θυμάμαι. Ζωντανά, αλλά ο πόνος αντανακλάται σε αυτούς. Μου παίρνει ένα λεπτό για να συνειδητοποιήσω ότι κοιτάζω τον Νικηφόρο. Τον πραγματικό Νικηφόρο.
«Ζαΐρα» παρακαλεί. Η αγωνία στη φωνή του είναι σχεδόν αφόρητη. «Βοήθησέ με».
Προσπαθώ να καταλάβω τα λόγια του. Πρέπει να κάνω κάτι, κάτι που μπορεί να τον βγάλει από εδώ. Δεν μπορεί να μείνει σε αυτή την κόλαση. Είναι άδικο.
«Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;» ρωτάω με αγωνία.«Πες μου, Νικηφόρο. Θα κάνω τα πάντα για σένα».
Κάνει έναν επώδυνο θόρυβο, που ακούγεται σαν ζώο. Αγγίζει το στήθος του, λαχανιάζοντας χωρίς ανάσα. Με τρεμάμενα βήματα τον πλησιάζω, αλλά εκείνος υποχωρεί, κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.
«Μόνο εσύ μπορείς να με ελευθερώσεις, Ζαΐρα», ψιθυρίζει. «Σε παρακαλώ, μη με αφήνεις».
Μέσα από τα δάκρυά μου, τον βλέπω να παλεύει με τον πόνο. Φαίνεται χάλια, μπορώ να πω ότι φοράει τα ίδια ρούχα από εκείνη την ημέρα. Εκείνη την ημέρα που πήγαμε στο δάσος. Η αγαπημένη του φανέλα έχει λερωθεί με αίμα, όπως και το τζιν του. Το πρόσωπό του είναι αδυνατισμένο και μελανιασμένο. Κάθε κύτταρο του σώματός μου κλαίει από τον πόνο που τον βλέπω σε αυτή την κατάσταση.
«Θα σε βγάλω από εδώ», υπόσχομαι. «Απλά πρέπει να μου πεις πώς».
Σκοτεινές σκιές τον περιβάλλουν και συνεχίζω να κλαίω σε μια προσπάθεια να τον αγγίξω, αλλά τον απομακρύνουν από κοντά μου.
«Νικηφόρε!» Φωνάζω. «Θα σε βγάλω από εδώ!»
Μαύρα χέρια με νύχια ξεγλιστρούν από τις σκιές και χτυπούν τον Νικηφόρο που κλαίει. Δεν μπορώ να αναπνεύσω, δεν μπορώ να το βλέπω αυτό. Ο πόνος είναι πολύς για να τον αντέξει κανείς. Εγώ φταίω για όλα. Αισθάνομαι όλο και πιο μακριά από τον αδελφό μου, είναι αδύνατο να τον βοηθήσω.
«Άνοιξε την πύλη, Ζαΐρα», παρακαλεί. «Είναι ο μόνος τρόπος για να είμαι ελεύθερος».
🌙🌙🌙
Απόλλων.
Βλέποντας την Ζαΐρα πιο πληγωμένη από ποτέ, η καρδιά μου ραγίζει. Θέλω να της πω κάτι, κάτι που μπορεί να την παρηγορήσει, κάτι που μπορεί να απομακρύνει κάθε φόβο της. Ωστόσο, αισθάνομαι άχρηστος. Έχει χάσει τον αδελφό της και τώρα τη μητέρα της. Οποιοσδήποτε στη θέση της θα ήταν συντετριμμένος.
