Απόλλων.
Χάνω την συγκέντρωση μου καθώς την αναλύω. Η πλάτη της συνεχίζει να βρίσκεται ακουμπισμένη επάνω στο δέντρο. Παρατηρεί τον ουρανό. Η μυρωδιά της σε χαλαρώνει και το δέρμα της εκπέμπει ένα άρωμα λουλουδιών που δεν καταφέρνω να θυμηθώ.
Η Ζαΐρα έχει χαμένο το βλέμμα, μοιάζε απίστευτα αθώα. Εκείνη δεν έχει ιδέα πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η δύναμή της. Υπάρχουν πολλές δρυΐδες στον κόσμο, αλλά ισχυρές όπως η Ζαΐρα είναι πολλοί λίγες.
«Αυτό είναι πολύ συγκεχυμένο» ψιθυρίζει, βγάζοντας με απ' τις σκέψεις. «Γιατί θα με βοηθούσες;»
Χαμογελάω.
«Νιώθω την ανάγκη να σε προστατεύσω από την στιγμή που σε γνώρισα, δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι».
Τα φρύδια μου για μια στιγμή σουφρώνουν, ξαφνικά κουνάω το κεφάλι. Λίγες φορές ένιωσα έτσι, δεν καταλαβαίνω γιατί. Αν η Ζαΐρα ήταν η το ταίρι μου, θα το ήξερα από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε, όμως το άρωμά της με μπερδεύει. Γιατί έχει τόσο περίεργη μυρωδιά;
Η Ζαΐρα σηκώνεται όρθια και σταυρώνει τα χέρια. Προσπαθεί να φανεί τρομαχτική, αλλά εγώ την βλέπω σαν ένα αξιολάτρευτο πλάσμα.
«Δεν σου έχω εμπιστοσύνη, Ντέσμοντ».
«Α, αν ήμουν εσύ, ούτε εγώ θα με εμπιστευόμουν» ξεκαθαρίζω. «Έχω πολύ κακή φήμη».
Μου χαρίζει ένα ύπουλο χαμόγελο και δαγκώνει το κάτω χείλος της. Δεν μπορώ να πάψω να την βλέπω, ανά πάσα στιγμή θα αρχίσουν να μου τρέχουν τα σάλια σαν ένας σκύλος. Είναι πανέμορφη.
«Μου είπαν πως πέντε από τις φιλενάδες σου πέθαναν» σχολιάζει. «Σε αυτό αναφέρεσαι;»
«Τι περισσότερα έχεις ακούσει για μένα, Ζαΐρα;»
Η απάντησή της είναι γρήγορη.
«Πως είσαι ένας ηλίθιος».
Η πλάτης της πιέζεται ακόμη περισσότερο επάνω στο δέντρο όταν κάνω ένα βήμα προς το μέρος της.
Εκεί είναι πάλι εκείνη η καταραμένη μυρωδιά.
Ποτέ δεν γνώρισα κάποιον που να εκπέμπει το άρωμά της. Τι στο διάολο είναι; Δεν θα ηρεμήσω μέχρι να το ανακαλύψω.
«Αυτό σε τρομάζει;» ρωτάω.
Η μικρή της μύτη ζαρώνει.
«Έχω δει χειρότερα πράγματα» ισχυρίζεται. «Νομίζεις ότι με τρομάζεις;»
