Ζαΐρα.
Ένας ψηλός, κουστουμαρισμένος άντρας με φουντουκί μάτια και καστανά μαλλιά με παρατηρεί. Φαίνεται επιβλητικός, το παγερό του βλέμμα με κάνει να νιώθω ασήμαντη. Δεν χρειάζομαι μια σύσταση για να μάθω πως έχει να κάνει με τον ίδιο τον κύριο Ντέσμοντ. Ο πατέρας του Απόλλων.
Η ένταση της σιωπής γεμίζει το γραφείο. Τρίβω τα χέρια νευρική.
«Ποτέ δεν το περίμενα αυτό». Τοποθετείτε πίσω από την καρέκλα όπου κάθεται η σύζυγός του. «Είμαι ο Άλαν Ντέσμοντ».
«Χαίρω πολύ, κύριε» Νιώθω πιεσμένη.
Εκείνος χαμογελάει.
«Τι κάνει η κόρη του Σαμουέλ Κέιν εδώ;»
Βλεφαρίζω αργά στην αναφορά του πατέρα μου.
«Εγώ δεν γνωρίζω τον πατέρα μου» ψελλίζω. «Δεν ήξερα ότι είναι ένας κυνηγός».
Ο Απόλλων αναστενάζει.
«Το ξέρουμε, Ζαΐρα. Λίγα άτομα γνωρίζουν τον πατέρα σου εξαιτίας του ποιος είναι».
Κοιτάω τον κάθε ένα από τους παρευρισκόμενους.
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εκείνο το τέρας μας επιτέθηκε επειδή είμαστε παιδιά ενός κυνηγού» ψιθυρίζω. «Το έκανε από εκδίκηση;»
«Αν ο λύκος σου επιτέθηκε γι' αυτό τον λόγο, θα ήταν ήδη νεκρός» λέει ο πατέρας του Απόλλων.
Η καρδιά μου πάλλεται με δύναμη.
«Πιστεύετε ότι υπάρχει άλλος λόγος πίσω απ' αυτό;» ρωτάω τον κύριο Άλαν.
«Ίσως» συμπληρώνει ο Απόλλων.
Αισθάνομαι πληγωμένη, πραγματικά πληγωμένη. Όλη μου την ζωή πίστεψα ότι ήμουν μέρος μιας φυσιολογικής οικογένειας που είχε την ατυχία να είναι τυχαία θύματα ενός παράξενου τόπου, όμως έκανα λάθος. Όχι μόνο είμαι κόρη ενός κυνηγού και μιας δρυΐδη, αλλά αυτό σημαίνει ότι είμαι ισχυρή και ότι απαγορεύεται να είμαι σ' αυτό το χωριό. Γιατί η μητέρα μου δεν μου μίλησε ποτέ γι' αυτά τα πράγματα; Γιατί μας έφερε εδώ παρόλο που ήξερε πως αυτό πήγαινε έναντι των κανόνων; Δεν σκέφτηκε καν να μου το πει όταν έφυγα!
«Υπάρχει κάτι που πρέπει να καταλάβεις. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την αλήθεια σχετικά με εμάς, Ζαΐρα». Το βλέμμα του Απόλλων είναι σοβαρό και γεμάτο από αποφασιστικότητα. «Έχουμε παραμείνει κρυμμένοι για χρόνια και έτσι πρέπει να συνεχίσει».
