Ζαΐρα.
Ο φόβος με κυριεύει αμέσως, με ζαλίζει και μου κόβει σχεδόν την ανάσα. Κοιτάζω μέσα από το παρμπρίζ και βλέπω τέσσερα αγόρια να στέκονται μπροστά από το φορτηγάκι, με χαμόγελα στα πρόσωπά τους. Ο Απόλλων βρίζει και σφίγγει τα χέρια του σε γροθιές.
«Τι στο διάολο συμβαίνει με αυτούς τους μαλάκες;» ξεστομίζει ο Αντριέν. «Θα πάω εκεί έξω τώρα αμέσως και θα δώσω μια κλωτσιά στους βρώμικους κώλους τους».
Στη συνέχεια φεύγει από το βαν, ακολουθούμενος από τον Άαρον και τον Άστορ.
«Μείνε εδώ». με διατάζει ο Απόλλων. «Μην βγεις έξω, εντάξει;»
Κουνάω το κεφάλι μου.
«Αυτό έχει να κάνει κι με μένα».
Γρυλίζει, εκνευρισμένος.
«Τίποτα δεν πρόκειται να σου αλλάξει γνώμη, έτσι δεν είναι;»
Του χαμογελάω.
«Όχι».
«Καλά, αλλά μείνε στο πλευρό μου».
Μου δίνει ένα σύντομο φιλί πριν κατέβει. Τον ακολουθώ.
Περπατάω αργά καθώς τα νεύρα τσιμπάνε την πλάτη μου. Ο Άστορ μένει πάντα δίπλα μου. Οι Έδεβαν με κοιτάζουν σαν να είμαι εξωγήινος, αλλά κρατάω το πηγούνι μου ψηλά και τους κοιτάζω.
«Ώστε εσύ είσαι η σκύλα που έκαψε το χωριό μας». χλευάζει ο Ντάρεν. «Λοιπόν, λοιπόν, είσαι ένα όμορφο κοριτσάκι, ε;»
Ο Απόλλων προσπαθεί να τον χτυπήσει, αλλά του κρατάω το χέρι. Τα λόγια ενός ηλίθιου δεν με επηρεάζουν καθόλου.
«Πρόσεχε τα λόγια σου, μαλάκα», ξεσπάει ο Απόλλων. «Τι θέλετε, τέλος πάντων;»
Ο Ντάρεν τον κοιτάζει με μίσος, ενώ οι φίλοι του στέκονται πίσω του, διπλώνοντας τα χέρια τους και προσπαθώντας να δείχνουν εκφοβιστικοί.
«Θέλουμε την υπεύθυνη», απαντά ο Ντάρεν αγέρωχος. «Πρέπει να πληρώσει για το έγκλημά της».
Ο Απόλλων και ο Άστορ μοιράζονται ένα ειρωνικό χαμόγελο. Η καρδιά μου βροντοχτυπάει και η συνειδητοποίηση με χτυπάει δυνατά. Ο κύριος Ντέσμοντ είχε πει ότι δεν με υποπτεύονταν. Πώς ξέρουν λοιπόν ότι εγώ ευθύνομαι για τη φωτιά;
«Μην μου υποκρίνεσαι», λέει ο Απόλλων, χαμογελώντας ακόμα, «Νομίζεις ότι μια γαμημένη φωτιά είναι χειρότερη από αυτό που κάνετε εσείς; Μην ενοχλείτε, ηλίθιοι, και γυρίστε στην αγέλη σας».
