Küçük Bey

-2.Bölüm-

Hışımla arkama döndüm.Beni maşallahı olan bir çocuk tutuyordu.İsmim gibi siyah saçları,toprak gibi gözleri vardı.Yüzünde ki gülümsemeyle gamzelerini gözler önüne seriyordu.

Onu incelemeyi bıraktım ve ciddiyetimi bozmadan sesimin sinirli çıkmasına özen göstererek:

-Sen kimsin ki benim belimden tutabiliyorsun?

-Ben sadece ölmeni engelledim.

dedi o da hırçın bir sesle.Tam teşekkür edecekken sözüne devam etti:

-Hem böyle bir güzelliğin ölmesi çok kötü olurdu.dedi.Bende o anda devreler yandı.Bu çocuk resmen YAVŞAKtı.Belliki ailesi zengindi ve o da ailenin zengin züppe çocuğuydu.Ben altta kalır mıyım?Tabiki de kocaman bir HAYIR."Sen kendini ne sanıyorsun?"dedim.Çocuk ilk şaşırsada sonra kendine geldi ve seri bir şekilde cevap verdi."Zaten ben PAÇOZlarla yatmam".Bu çocuk kendini ne sanıyordu ki.Daha fazla tahammül edemeyeceğimi anladığımda hızlı adımlarla yoluma devam ettim.Tam gözden kaybolucakken arkamı döndüm ve o hala oradaydı.Yüzünde sanki silemediği sırıtışla bana bakmaya devam ediyordu.Ona doğru "Sakın bir daha karşıma çıkma."diye bağırdım.Sinirlendiğimde her zaman olduğu gibi kızarmış ve gözlerim dolmaya başlamıştı.

Çocuğu orada bırakıp parkın sonundaki sahile yöneldim.Sinirlerim alt üst olmuştu.Sabah sabah bu çocuğu çekmiş,üstüne üstlük okula geç kalmıştım.Bu haber yurt müdürüne gittiyse ceza alabilirdim.Müdürümüz filmlerde ki ya da kitaplarda ki gibi kötü biri değildi.Aksine çok sevecendi.Kolay kolay da ceza vermezdi ama ben bu sefer hak etmiştim.Aslında geç kalmamın tek sorumlusu o çocuktu ama bunu müdüre anlatamazdım.Ayrıca bu okulu ilk ekmem değildi.

Ağlayacaktım.Peki beni kim teselli edecekti,kime ağlayacaktım.Ben bu hayatta tek başıma olduğumu işte bir kez daha hissetmiştim.Yürürken bile gözlerimden yavaşça süzülen göz yaşlarını umursamadım.