Küçük Bey

-17.Bölüm-

Medyada Gece ve Kuzey

-------Gece---
Yarım saattir yoğun bakımın önünde sadece bekliyorduk.Mira sessizce ağlıyor Kuzey ise sağ sola gidip geliyordu.Koşarak Yağmur ve çocukların geldiğini gördüm.Peri ağlıyordu.Yağmur ve diğerleri yanıma gelip:
-Yengemin durumu nasıl?
-Yoğun bakım...
Derken doktor yanımıza geldi "Hasta kendine geldi.Yanına Kuzey ve Gece adlı iki kişiyi istiyor"dedi ve ikimizde ayaklanıp göz göze geldik.Doktor ile gidip gerekenleri giyindik.Birlikte Yeşim ablanın yanına girdik.Zor nefes alıyordu ve etrafında çok fazla alet vardı.Günden güne sönen zümrüt gözleri şimdi boş bakıyordu.Kuzey biraz daha arkamda duruyordu.Yatağın yanında duran koltuğa oturdum ve elini tuttum.Elimi tuttu ve sakince konuşmaya başladı"Gece'cim seni kısa zamandır tanıyorum ama kızım kadar seviyorum.Oğluma güvendiğim gibi güveniyorum.Hepimiz biliyoruz ki burdan çıkamayacağım.Dışarıdakilere onları sevdiğimi söyle.Kızlar ve ev sana emanet birde Kuzey.Ona iyi bak"son cümleleri sadece benim duyabileceğim şekilde.Kuzey arkada sıkıntıyla bekliyordu.Ben ayağa kalktığımda hızlıca koltuğa oturdu ve annesinin elini tuttu.Yeşim abla onada sakin ve sessizce bir şeyler anlatıyordu.Ben ise hayatımın b*ktanlığına bakıyordum.Kimi sevdiysem,değer verdiysem gidiyordu.İlk babam,annem şimdi de Yeşim abla...
Kuzey'de annesiyle konuşmayı bitirmiş ve anne kokusunu içine çekiyordu."O kalbin bizim için atmalı anne..."dedi ve ayaklandı.Kahve gözleriyle göz göze geldim.İkimizde kapıdan çıkıcakken arkadaki aletlerden ses yükseldi.Arkamızı döndüğümüzde doktorlarda içeri doluşmuştu.Bizi dışarı çıkarmaya çalışıyorlardı.Tek anladığım bir şeyler olduğuydu.Dışarı çıktığımızda herkes hareketlenmişti.Kuzey etrafa bağırıyordu.Rüzgar ve Aras onu sakinleştirmeye çalışıyordu.Kerem ve Mira ortalıkta yoktu.Yağmur ve Melis ise abisinin bu halinden korkmuş Peri'yi sakinleştiriyorlardı.Ben ise öylece bakıyordum.Faruk abi de ortalıkta yoktu.

-----Kuzey-------
Uzun süredir yoğun bakımın önündeydik.Mira sessizce ağlıyor,ben ise yerimde duramıyordum.Bu olayı Çağla'ya bile haber vermemiştim.Ama kesin bizimkilerin haberi olmuştur.Ayak sesleriyle düşüncelerimden arındım.Gelenler Yağmur,bizimkiler ve Peri'ydi.Gece'nin yanına gittiler ve konuşmaya başladılar.O sırada doktor yanımıza geldi ve annemin bizi yanına istediğini söyledi.Biz derken Gece ve ben.Hızlıca gereken şeyleri giyindik.Hızlıca annemin yanına girdik.İçeri girdik ve annemin o halini gördüm.Günden güne acı çekerek ölen halini.İlk Gece yanındaki koltuğa oturdu ve konuşmaya başladılar.Sesli konuşuyorlardı ama ben algılayamıyordum.Annemi inceleyip onsuz ne yapacağımı düşünüyordum.Gece ayaklanınca hemen kalktığı koltuğa oturdum ve annemin elini tuttum.Annemin gözleri dolmuştu."Oğlum... Hepimiz benim buradan çıkamayacağımı biliyor.Hep dik dur.Kızlar sana emanet.Özellikle Gece... Onu üzücek sakın bir şey yapma."dedi.Anneme sokuldum ve kokusunu içime çektim."Tamam"dedim kulağına sessizce."O kalbin bizim için atmalı anne..."dedim ve kapıya doğru gitmeye başladı.Gece'de kapıya yöneldi.Bir anlık göz göze geldik.Sonra kapıdan çıkarken arkamızdaki aletlerden ses gelmeye başladı.Arkamızı döndüğümüz gibi doktorlar içeriye doldu.Bizi iterek dışarıya çıkardılar.İçeride anneme bir şey oluyordu ve ben burada duruyordum.Etrafa bağırmaya başladım.Kimse bir şey söylemiyordu.

-----Kerem-------
Uzun süredir hastahanede bekliyorduk.Gizlice Mira'ya bakıyordum ve onun bu hali kalbimi acıtıyordu.Her zaman gülen gözleri şimdi ağlıyordu.Gözleri gözlerimi değdi.Bakışırken doktor geldi.Herkes gibi o da ayaklandı ve doktorun yanına gitti.Ben ise hala olduğum yerde oturuyordum.Doktor gitti ve yanında Gece ile Kuzey'ide götürdü.Mira hüngür hüngür ağlıyordu.Aynı zamanda gülüyordu.Sinir krizi geçiriyordu.Yanına gittim ve herkes gibi sakinleştirme çabasına girdim."Zaten anneniz ölücek.Boşuna beklemeyeyim.Ben işe gidiyorum"dedi Faruk abi ve gitti.Mira daha çok ağlamaya başladı.Peri korkmaya başlamıştı ve ağlıyordu."Melis,Yağmur siz Peri'yi alın ve kantine gidin."dedi Aras ve yanlarında Rüzgar'ı da gönderdi.Mira yere oturmuş ağlıyordu.Yanına gittim ve sarıldım.Elleri titriyordu.Etrafımıza hemşireler geldi ve bizi bir odaya götürdüler.Mira'yı yatağa oturttular,ben ise hala sarılıyordum.Mira'ya sakinleştirici verdiler ve uyumadan önceki son sözleri"Sana ihtiyacım var Kerem..."oldu.

------Gece-----
Yağmurların yanına gittim ve Peri'yi sakinleştirme çabalarına bende girdim.Hiç bir şekilde Peri sakinleşmeyince Rüzgar enerjik görünmeye çalıştı "Melis ile biz Peri'yi parka götürelim.Nasıl?" birbirimize bakıştık ve en sonunda kabul ettik.Onlar yavaşça giderken Aras'ın yanına gittim "Mira ve Kerem nerede?Faruk abi nerede?"dedim.Aras benim bu sorularım karşısında şaşırmış ve sakin bir şekilde "Mira'ya sakinleştirici verdiler.Kerem onun yanında.Faruk abi de işe gitti"diye cevapladı.Kuzey'in yanına ağı ağır gittim.Kafasını ellerinin arasına almış yerde duruyordu.Ben de yere çöktüm.Üzerimizde ki yoğun bakım kıyafetlerini çıkarmıştık.Ama hala hastahane kokuyorduk.Kuzey'in güzel kokusu burnumu dolduruyordu.Bana bakan gözleri kızarmış,saçları normalden de dağılmıştı.Kısacası çökmüştü.Onu incelememi bozan şey çalan telefon sesi oldu.Kuzey yavaş hareketlerle telefonu açtı:
-Ne var Çağla?!
-Müsait değilim.
-Hastahanedeyiz.
-Annem ölüy...
Derken telefonun şarjı bitti ve kapandı.Kuzey telefonu cebine koyarken içeriden sonunda doktor çıktı.Herkes ayaklanmıştı.Herkes dediğim 4 kişiydik.Doktorun etrafını sarmıştık.Doktorda bizi beklercesine "Yeşim Altınel'in yakınları mısınız?" Allahım ya yok değiliz sıkıntıdan burda takılıyoruz! Demek isterdim am sadece "Evet" demekle yetindim.Diğceniz oğlu orada sen kimsin?Kimsenin cevap verecek hali kalmamıştı.
Doktor ağzını açtı: