SÖYLE BANA | Texting

3.3

Yağız'ın Ağzından,

Yaren'in ortaya çıkışından sonra yaşananlar pek güzel değildi. Özellikle de Ceylin açısından... Onu görünce öfkelenen yalnızca ben değildim, Ceylin belli etmese de benden bile fazla sinirlenmişti. Yaren'in gelme sebebinin aciliyeti olduğu ve bu konunun özellikle de beni ilgilendirdiğini söylediği için odama geçmiştik. Yatağıma oturan Yaren oldukça gergin, utangaç ve üzgün gözüküyordu. İçimdeki insalığım dayanamadı daha fazla ve yanına oturup ne olduğunu sordu.

"Yaren ne olduğunu açıklayacak mısın? Buraya gelecek kadar acil olan ne?"

Ona kızgındım ancak hatalı taraf ben olduğum için kızgınlığımın bir önemi yoktu.

Yaren başını kaldırmadan önce cebinden çıkarttığı katlanmış kağıt parçasını bana uzattı. "Biliyorum, Ceylin ile yeni bir adım attın..."

Devamını sesi titrediği için getiremedi. Kağıt parçasını aldığımda elimi tutarak durdurdu beni ve devam etti. "İlişkimizde bir çok hata yaptık. Sen beni aldattın, ben seni... yani ikimizde hatalıyız ama az sonra öğreneceğin şey belki de bir işaret Yağız."

Elimi Yaren bırakır bırakmaz kağıdı yavaşça açtım. İçimdeki karmaşık gerginlik bedenime işliyordu. Kağıdı açtığımda kaşlarımı çattım ve siyah görüntünün içindeki o şeyi inceledim.

"Hamileyim,"

Kağıt ile Yaren arasında gidip gelen gözlerim kağıda yakından baktığımda gördüğüm o bebekte donakaldı. "Benden mi?"

"Başka kimden olabilir?" Dediğinde gözlerimi ona çevirdim. "Benden sonra koştuğun o adamdan?"

"Hayır Yağız," kafasını iki yana salladı. "İki aylık hamileyim ve biz seninle o zaman daha birlikteydik, birlikte de olduk."

Tüm hatalarımın bedelini en güzel zamanlarımda ödüyor oluşum canımı yakıyordu. Buna hazır değilim, hemde hiç hazır değildim.

"Yaren istemiyorum,"

Gözlerine daha fazla bakamadığım için kafamı eğdim ve kağıda bakmaya başladım. "Babamla aramı en iyi bilen biride sensin. Ayrıca bunu..."

Lafımı kesti ağlamaklı sesiyle. "Ceylin'e yapamazsın çünkü ona aşık oldun," Hızla ayağa kalkarak elimdeki kağıdı koparırcasına aldı.

"Sen istesen de istemesen de ben bebeğimi doğurmak istiyorum. Senden bir şeyde beklemiyorum bu saatten sonra,"

Odanın çıkışına ilerleyen Yaren'i bileğinden dikkatle sarsmamaya çalışarak durdurdum. Kafamın karmaşıklığı kalbime çekilmez bir yük koymuştu. Dolan gözlerinden akan yaşlar Yaren'in çenesinden hız kesmeden peş peşe yere dökülüyor ve vicdanımın ızdırapla kavranmasına sebep oluyordu.

Derin bir nefes aldım ve sakinleşene kadar bunu devam ettirdim. O da sakinleşmeye çalıştığımı anladığı için bekledi beni. Gözlerimi kapatıp, sıktım dolmaması için ve sesimi titretmemeye çalışarak konuştum.

"Bu ikimizinde hatası," gözlerimi sakinleşince açtım. Ağlamaya devam eden Yaren'in yanaklarının ıslaklığını sildim tek elimle.

"Evet, Ceylin'e aşık oldum. Sana da bunu yaşattığım için özür dilerim ama benden baba olmaz. Ben babalık nedir, nasıl olur bilmiyorum,"

"Yağız, onu sahiplen yeter bana. Çünkü günün birinde çok pişman olup baba olmaya geldiğin zaman seni affedebilmesi için bir bahanesi olur."

Yalvarır gibi çıkan sesi vicdanıma daha ağır bir yük bindirdi. Kalbim vicdanımın altında ezildi.

Derin nefes alarak dudaklarımı birbirine bastırdım ve kafamı salladım.

"Düşüneceğim,"

Gözlerimin doluşunu bileğini bırakıp arkama dönerek sakladım. Yaren'in odadan ayrıldığını kapanan kapıyla anlar anlamaz dolan gözlerimdeki yaşların akmasına izin verdim.

Şimdi ne yapacaktım?

Bir tarafta benden olan bir bebek, diğer tarafta ise aşık olduğum ve zar zor hayatına sığabildiğim kız vardı.

Çaresizliğin beden bulmuş haliydim artık. Bunu nasıl Ceylin'e açıklayabilirdim? Ya da arkadaşlarıma?

Veya en basitinden babama?

Yediğin hurmalar bugün götünü tırmalar demiş atalarımız. Haklılardı. Şu anda da yediğim hurmalar götümü tırmalıyordu.

Tıklanan kapının sesiyle gözlerimin ıslaklığını silip, Yaren'in gitmeden önce komodinin üzerine bıraktığı kağıdı cebime sıkıştırarak kapıyı açtım. Ceylin karşımda yüzümü süzüyor, durgun halimi anlamaya çalışıyordu.

"İyi misin? Ne oldu?"

Peş peşe sorduğu sorulardan sonra kapıyı sonuna kadar açıp içeriye gelmesini işaret ettim. Kuşkuyla tavrımı süzen Ceylin'e çaktırmamak için olabildiğince gerçekçi bir şekilde gülümsemeye çalıştım. İçeriye giren Ceylin'in arkasından kapıyı kapattım ve peşinden ilerledim. Odanın ortasında ikimizde durduğumuzda ellerini göğsünün üstünde bağlamış halen beni süzüyordu.

"Anlatacak mısın Yağız ne oldu?"

Boğazıma yerleşen düğüm ses tellerime baskı uyguluyor, konuşmamı engelliyordu.

"Önemli bir şey değil," konuyu açmamak için kestirip atarak yatağıma oturdum.

"Önemli olmayan bir şey için mi onca yolu gelmiş? Yağız sana bir şans, bize bir şans verdim. Kendime verdiğim sözleri çiğnedim sana yeniden güvenebilmek için. Ama şimdi çıkıp daha ilk günden bana yalan söylersen nasıl biz olmayı başaracağız?"

O kadar haklı konuşmuştu ki... Daha fazla gözlerine bakamadım. Kafamı eğerek birbirine sıkı sıkı öfkeyle kenetlenmiş ellerime bakmaya başladım. Fena boka basmıştım... daha bir gün bile olmadan.

Yatağın üstüne bir ağırlık daha binince Ceylin'in yanıma oturduğunu anladım. Uzun nefesler alıyor sert bir şekilde dışarı üflüyordum. İki seçim hakkım vardı ve ben ne yapacağımı hiç bilmiyordum.

Ya sevdiğim kız ile bir hayat kurmayı seçecektim ya da babası olduğum bebeğin doğmasını bekleyecektim.

Çok zordu seçim yapmak.

Yalan söylemek istedim ama ona bunu yapmak da istemedim. Suskunluğumu korurken Ceylin'in yanağımda hissettiğim sıcak, şefkat kokan eli başımı kaldırınca istemsizce nefesimi tutup gözlerine baktım.

"Hadi... Ne olduğunu anlat bana,"

Kafamı iki yana salladım itiraz edercesine.

"Anlatamam... İki türlüde seni kaybedeceğim,"

Acıyla süslenen gülümsememe bakan gözlerinin ardından kaşları çatıldı ve yanağımdaki eli gevşedi. Çünkü kötü bir şey olduğunu o da hissetmişti. Boğazımda git gide büyüyen düğümün kalınlaştırdığı sesimle zar zor ekleme yaptım, gözlerim usul usul dolmaya başlarken.

"Kendinden nefret edeceğin için şimdiden çok özür dilerim..."

___________________________________________

ÖzürDilerimÖzürDilerimÖzürDilerimÖzürDilerim..

KalbimÇokAmaÇokKırık... :'(

Seviliyorsunuz... 💔